Als moeder in je onderhemd

Wat als je als moeder totaal naakt gaat in front of duizenden ogen van andere ouders? Mijn zoon kreeg namelijk een woedebui net aan de schoolpoort. Of hoe je als mama helemaal in het onderhemd wordt gezet..

Mijn echtgenoot stopt ermee.

Niet met mij gelukkig, noch met zijn werk. Wel met roken. Januari is zoals steeds een maand van goede voornemens. Waar ik besloten heb in 2016 meer de koe bij de horens te pakken en daarbij een strakke planning te hanteren, is David bezig met lijf en leden. Gedaan met de sigaret. Voor zijn kinderen zegt ie.

Mogelijk ook omdat het pokkeduur is en omdat het nergens meer echt sociaal aanvaard is. Omdat iemand die zo veel rookte als mijn man, meer buiten staat dan binnen. Omdat David nu éénmaal wilde stoppen, want bijna een pakje per dag hakt er in – op welke manier dan ook.

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ook ik rook; in tegenstelling tot mijn man houd ik sinds mijn zwangerschappen op dagelijks een stuk of vijf, waarvan ik geen enkele op rook tot het einde. Ik lurk. En lurkend kunnen we er nog wel even tegen aan.

Dus David is zegge en schrijve nu vier weken gestopt. Natuurlijk moet ie dan wat om handen hebben, dus besloot ie ’s mijn zoon naar school te brengen per fiets. Hier lees je meer over Dominic en zijn (te) roze fiets.

Dat ging Dominic goed af – en David ook. De school ligt, net als onze bank, in de schaduw van de kerktoren, op goed vijftien minuten karren van hier. Maandag, dinsdag en woensdag werd de zoon netjes op zes wielen afgeleverd en er waren geen strubbelingen. Of nauwelijks – dat de zoon wat moeilijk deed over dat de fiets weer terug mee moest met papa, was te voorzien in het kader van ‘als ’t niet in zijne kop zit, zit het hem ook niet in de staart’.

Op donderdag had David er geen zin in. De late dienst, heel veel regen.. Mama nam de honneurs waar met de auto.

Helaas zouden die honneurs omslaan in frustraties, want als er iets is waar ik ongemakkelijk van word, is het als een kind je als moeder in je onderhemd zet.

Mag ik heel even de band terugspoelen? Kennen jullie de Zwarte Markt in Tessenderlo? Verzamelplaats van allerlei obscure kraampjes met spullen aan dumpingprijzen? Je koopt er een helikoptertje op afstandsbediening van een doorgaans buitenlandse handelaar en het werkt al niet meer als je thuis komt? Een keer of twee per jaar zakken we af naar een andere maatschappelijke stand en naar de Zwarte Markt – en vraag ons niet waarom.

Bij één van die twee keren per jaar stond er een paardenmolentje en Dominic – nog een ukkie – mocht van ons een paar ritjes doen. Hij happy natuurlijk; de zilveren BMW met de toeter was zijn favoriet. Helaas vond ie het (in tegenstelling tot ons) na drie rondjes niet welletjes. Hij maakte me daar een scène om u tegen te zeggen. Hij gooide zich op de grond en begon te krijsen. Er zat niks anders op om het kind over de schouder te gooien en het bezoek af te blazen. We waren doodbeschaamd.

Het rare is dat niet de woedebui van onze zoon betrof die ons beschaamde, maar de reacties van de mensen. Er werd gekeken, er werd becommentarieerd en er spraken er ons zelfs aan. Gekscherend en goedbedoeld weliswaar en later bedacht ik dat wij vast niet de enigen zijn in zo’n situatie, maar het ware beter geweest dat ze ons met rust hadden gelaten. Het was al erg genoeg.

Later die zomer kregen we ongeveer hetzelfde voor op de plaatselijke braderie. Dominic wilde zijn tutje en dat waren we een ietsiepietsie vergeten. De hele braderie door heeft ie gejankt en de meewarige blikken en het gefoezel tussen de mensen maakten dat David en ik ons bij elke stap slechtere en slechtere ouders voelden. Uiteindelijk zijn we bij een apotheek van wacht een tutje gaan halen.

Beide keren staan in ons collectief geheugen gegrift omwille van dat ongemakkelijke gevoel. Niet omdat ons kind zich misdroeg (of toch een klein beetje), maar omdat het publiek smúlde. En dat is zo hatelijk.

Allez bon. Dominic had zich in ieder geval nog niet neergelegd bij de beslissing dat papa de fiets op stal liet die ochtend. De gehele rit naar de school jankte ie gelijk een geslagen hond. Mijn haar kwam er van recht te staan.

Eenmaal gearriveerd dacht ik dat de hemel opklaarde; naast ons deed een camion net zijn laadbak dicht en dat leidde onze pup af. Maar zodra ik ‘m er een complimentje over gaf, kwamen de krokodillentranen terug. Te samen met dat meelijwekkende gehuil.

En het werd nog erger. Ik moest hem bijna naar de schoolpoort trekken. Zijn schooltas wilde ie niet op zijn rug binden en ‘alleen’ oversteken was ook geen optie. Normaliter krijg ik ‘m daar wel mee opgebeurd; vandaag bleken zijn voeten te zwaar. Kortom, een klucht.

En terwijl ik rustig op hem inpraatte, voelde ik ze – de miljoenen ogen van andere ouders. Ik hoorde ze, het gefluister van de leerkrachten. Hoe langer onze Dominic op het podium stond en boog voor het publiek, hoe ongemakkelijker ik me voelde.

Hoe los je nou zo iets op? Het liefst had ik hem daar het pak slaag van zijn leven gegeven, maar dat kan niet. Omdat we liever niet slaan natuurlijk en ook omdat een pak slaag in dit geval de boel nog maar ’s had verhit. Bovendien zou zelfs een kleine tik mijn imago als moeder niet goed doen (en dat ging dus allemaal door mijn hoofd op dat moment, he).

Of hoe een kind door een simpel toneelspel je als moeder in je hemd kan zetten?

Uiteindelijk heb ik hem gewoon de speelplaats opgesleept. Zijn schooltas gooide ik neer, hardhandiger als anders en ik ben op hoge poten terug vertrokken – zonder hem een kus te geven.

Nu, al even later, is de kalmte weergekeerd. Ik evalueer, beste lezer –

• Ik ben niet gaan gillen; alleen afgemeten gaan praten
• Ik heb niet gevloekt;
• Ik heb hem niet geslagen; maar God weet dat maar een haartje gescheeld heeft;
• Ik heb hem wat hardhandig de speelplaats opgesleept;

Waar ik niet mee om kon, was het volgende –

Er scheen me geen enkele natuurlijk gevolg toe of mijn harses vonden ze gewoonweg niet.

Lees hier wat ik met natuurlijke gevolgen bedoel.

Q : Wat had ik moeten doen? Wat doe ik aan mijn ongemakkelijkheid tussen al die andere ouders? Hebben jullie dat ook of ben ik de enige die die ogen voelt branden in de rug? Please, help?

En heb ik al gezegd dat ik voor de rest de meest lieve zoon ter wereld heb?