Je kind slaan? Zo vermijd je het!

Je kind slaan is controversieel. Zelfs als het bij een bescheiden tik blijft, zijn er voor- en tegenstanders. Dit artikel is voor de ouders die slaan niét voorstaan als onderdeel van een secure opvoeding. Of ouders die ’t wel ’s doen en alternatieven zoeken.

Sommige ouders zeggen dat slaan een vorm is van effectief opvoeden. Anderen zien het korte termijn effekt van een ‘klets’ niet opwegen tegen de lange termijngevolgen ervan.

Vroeger werd er veel meer geslagen – vooral door de vader, die toen meer dan nu een diciplinerende rol had. ‘Van een pak slaag’ ging een kind ‘niet dood’, was de boutade. Aan t feit dat er af en toe wellicht wonden werden geslagen (pun intended) voor ’t leven, ging men in die opinie voorbij.

Heden ten dage is slaan absoluut uit den boze; het levert je alleen maar boze blikken op en terecht – maar wat gedaan op de momenten dat je handen ‘jeuken’? Hebben we dat allemaal niet ‘s?

Ik zocht en vond een aantal manieren om dergelijke frustratie om te zetten in positief edoch beslist ouderlijk gedrag , zonder daarom meteen de zweep te moeten boven halen.

Wijs ze op de natuurlijke gevolgen van ongewenst gedrag

Dominic heeft een periode gehad dat aan leuke dingen bij voorkeur geen einde aan mocht komen. De paardjesmolen op de Kermis was zoiets leuks.

Op een bomvolle kermis kreeg ie me daar s een hysterische bui omdat papa ‘m na een rit van een paardje afhaalde. Een natuurlijk gevolg hiervan was dat ie elke volgende kermisattractie die dag op zijn buik mocht schrijven, gejengel en lieve woordjes of niet. We vermeden ook een hele tijd de paardenmolen, tot we zeker konden zijn dat mijn zoon ons niet meer in ons hemd zou zetten.

Als je ongewenst gedrag wil laten volgen door diens natuurlijke consequenties, is ’t erg belangrijk om zelf consequent te blijven – ook in de toekomst.

Niet alleen omdat we helemaal over onze toeren waren, hielden we ’t been stijf op de kermis. ‘Nee’ is ‘nee’ bij ons – en zeker toen zouden we van dat principe niet afgeweken zijn. Alleen al de starende blikken van ’t geamuseerde publiek noopten ons er toe om streng te zijn.

Andere voorbeelden van ongewenst gedrag en de natuurlijke gevolgen ervan :

Is je kind een notoire wegloper in een supermarkt, laat ‘m dan ’s gaan. Blijf op veilige afstand tot ie zich plots realiseert alleen te zijn.

Probeert ie telkens ’t uur van slapen gaan te verschuiven, spreek dan ’s met ‘m af dat ie mag ter bedstee gaan wanneer ie wil maar dat ie ”s ochtends om zeven uur wel moet opstaan – moe of niet.

Blijft je dochter steeds die blokken naar je hoofd gooien, is ’t misschien gewoon tijd haar die blokken af te pakken.

Spelen ze zodanig hard dat je hele huis een rommelhoop is, maak je kinderen dan verantwoordelijk voor de opruim ervan.

Monitor je eigen gedrag

Ouders die zelf een kort lontje hebben en een gesprek snel laten escaleren, mogen hetzelfde verwachten van hun nageslacht.

Oefen zelf in rustige  gesprekstechnieken en aarzel niet om een conversatie met je kind af te breken als ’t de verkeerde kant op dreigt te gaan. Tenslotte ben jij de ouder – en je bent de baas. Natuurlijk kan dit alles op een respectvolle manier naar je kind toe. Wees zelf een voorbeeld van respekt en begrip.

Roepen en tieren heeft nog nooit wat opgelost. Als je zelf boos wordt, loopt de situatie mogelijk uit de hand. Kinderen met een ’tantrum’ worden mogelijk nog hysterischer, dus is ’t beter om even af te koelen allebei. Je kan later de zaak weer oprakelen en luisteren naar wat je uk te vertellen  heeft.

Ik kan hierin niet genoeg benadrukken hoe zeer je in staat moet zijn om je eigen gevoelens in de hand te houden. Slaan en overmatig straffen in ’t algemeen is een teken van woede en machteloosheid – en elke ouder, hoe braaf en goed menend ook, komt vroeg of laat ’s voor de ‘jeukende’ handen te staan die ik in de intro noemde. Geloof me. En dan is ’t de moment om diep in en uit te ademen – en niet meer dan dat.

Een trucje van de foor is namelijk ’t volgende – neem letterlijk afstand. Ga elders afkoelen nadat je je onderwerp van frustratie hebt verteld dat je over de mogelijke gevolgen van zijn gedrag nog zult nadenken. En dat je nog zult terugkomen op de zaak (en dit mag best wel op een dreigende toon).

Pak ongewenst gedrag aan bij de wortels

Over niet alles valt te onderhandelen. Bepaald gedrag moet meteen worden aangepakt en dan zijn discussies hierover niet aan de orde. K denk dan aan potentieel gevaarlijk gedrag.

Springt jouw baby met plezier van de trap, installeer dan een veiligheidstrapje.

Het hoeft niet altijd gevààrlijk gedrag te zijn. Sommige dingen zijn nu eenmaal belangerijker in t ene huishouden dan in t andere. Een voorbeeld van ongewenst gedrag waar wij thuis niet eens over discussieerde is ’t volgende –

Snoept ie te veel en zonder dit te vragen, verplaats dan de koekjes en de chips naar een kast waar ie niet zo maar aan kan.

Nogmaals, jij bent de ouder. Je bent  verantwoordelijk voor je kind. Dit betekent af en toe vervelende beslissingen nemen – zonder daarin de mening van je gebroed te kennen of te erkennen.

Ontmoet ze in t midden

Niet elk kind is hetzelfde. Door verschillende manieren van zich ontwikkelen moet je het soms toegeven – toegeven dat een kind nog niet ver genoeg is in zijn ontwikkeling om op de gepaste manier op situaties te reageren.

Een kleuter heeft slechts beperkte taalmogelijkheden, net zoals ze nog te jong kunnen zijn om bepaalde impulsen en hun emoties onder controle te krijgen. Oudere kinderen zullen zich dan weer gemakkelijker tegen de regels willen afzetten door tegen te spreken en te liegen. En dan is er nog het karakter – je hebt aandachtzoekers, kinderen met minder focus, kinderen die gevoeliger zijn voor overmatige prikkels en lawaai.

In al deze situaties is het belangrijk om de realiteit van je kind te (h)erkennen, voordat je m of haar bepaalde dingen gaat aanwrijven. Ook hier geldt even afstand nemen, evalueren en dan sancties nemen.

Consulteer ze

Voor sommige ouders is dit horror. Als je eerder voor een autoritaire opvoeding gaat, verklaar je me wellicht voor gek.

Maar je kind s vràgen waarom ie een bepaald gedrag vertoont, is een manier om ze te leren goede keuzes te maken in t leven.

Een voorbeeld – Waarom is tekenen op muren geen goed idee? Wat zou dan wel kunnen? Een kind moet per slot van rekening worden geleerd om voor zichzelf te denken.

Bij jonge kinderen kan je zelf alternatieven bieden om uit te kiezen. Onnodig te zeggen dat zulk een proces los staat van eventuele ‘disciplinering’ van t ongewenste gedrag van jou uit. ’t 1 sluit ’t ander niet uit.

Welke technieken pas jij toe op moeilijke momenten? Wat vindt jij een goede manier om een kind te disciplineren?