Mijn ma en het opgeheven vingertje van Weight Watchers

Deze post is geschreven op vraag van Weight Watchers. In de toekomst willen ze zich helemaal anders gaan profileren. Ik vertel hun verhaal aan de hand van dat van mijn mama, met haar toestemming.

Toen ons ma nog een maatje was, had ze al een maatje meer. Mijn oma zaliger deed haar corsetten dragen. Meer ellende dan esthetiek en ons ma werd er alleen maar ongelukkig van. De gymlessen op school waren een regelrechte nachtmerrie, zei ze vaak – en zelfs zonder ooit één keer een corset te hebben gedragen, niet eens in het erotische spel, voel ik met haar mee.

Graag had ze het bij twee kinderen gehouden, maar mijn jongste zus, altijd al een rebel, liet zich de les niet spellen. Bovendien (en dat wéét iedereen) verschaft voedsel troost en ver weg onder de verstikkende vleugels van mijn oma vandaan – lag de snoep dichter bij de hand dan goed was voor mijn mamaatje. Van de volslanke den ging het naar een boabab. En al is de analogie zoals altijd hier op deze blog, schromelijk overdreven, een boabab is bijzonder slecht voor de gezondheid, laat staan voor de knieën.

Mijn mama had tegen de tijd dat ze 108 kg woog best al wat diëten achter de rug en de tijd om het wat breder te zien (pun not intended) brak aan. Overgewaaid uit Amerika, was Weight Watchers al een gekende manier in de strijd tegen de kilo’s. Er was een club in het Antwerpse Deurne en met haar ziel onder haar arm trok mama daar elke dinsdagavond naar toe.

Het ProPointsprogramma moest toen nog geboren worden. De (toen nog uitsluitend) vrouwelijke leden wogen af wat van ze aten; elk ingredient was dat tot op de gram. Er was zoiets als een ‘Flitsstart’boekje en de verplichting om een eetdagboek bij te houden. Daarna werd er in een korte ‘les’ gesproken over gezonde voeding en aanverwanten.

En het weegmoment. Elk lid die de vergadering bijwoonde, moest even op de weegschaal. Luidop werd dan afgeroepen of en hoeveel de dame in kwestie was afgevallen. Bij succes werd er geapplaudisseerd; bij falen volgde er een ijselijke stilte. Toen was Weight Watchers de ‘docent’, eentje met een belerend vingertje.

Ondertussen kiest Weight Watchers voor een andere aanpak. Weg meetlint, weg weegschaal. Weight Watchers is een levenswijze – geen dogma meer. De dames (en ondertussen ook heren) worden niet langer in hun ondergoed gezet. Ze zetten meer dan ooit in op een combinatie van eten, leven en bewegen met het nieuwe Feel Goodprogramma. Zelfs de ProPoints worden aangepakt – dat gaat voortaan SmartPoints heten.

Weight Watchers is tegenwoordig dus een vorm van ‘lifestyle’; een flexibel afslankprogramma dat bij ieders levenswijze past. Leden worden gemotiveerd en op weg geholpen naar een gezonde manier van leven.

Met een app waardoor gegadigden elkaar kunnen ondersteunen en vernieuwde cursussen met gepersonaliseerde doelstellingen op het vlak van levenswijze, is Weight Watchers nu een ‘vriendin’ in plaats van een strenge docent.

De confronterende en lichtelijk stigmatiserende weegmomenten zijn al langer dan vandaag wijlen. Toch plukt mijn lieve mamsie de vruchten van de Weight Watchersmeetings van toen. Van 108 verslankte ze naar 94 kilogram en nog steeds is dat haar gewicht.

Weight Watchers bewees toen al wat in de mars te hebben, al trokken ze de kaart van de ‘docent’. Nu ze voor een meer hedendaagse visie op gewichtsverlies opteren, zou het best wel eens kunnen dat ze nog meer mensen naar hun streefgewicht kunnen helpen.

Wij mochten ook hun Foodbox al uitproberen. Lees hier wat wij er van vonden.

Naar de website van Weight Watchers.

Q: Ben jij tevreden met je gewicht? Zo niet, welke diëten of andere maatregelen heb jij al ondernomen om gewicht te verliezen? En had het resultaat? Ik hoor het graag.