kinderen nemen, ja of nee? 23 redenen waarom je (geen)kinderen moet nemen

Inhoud verberg

1 23 redenen om (niet) aan kinderen te beginnen

23 redenen om (niet) aan kinderen te beginnen

Voor al die mensen die twijfelen of kinderen wel gelukkig maken, dit artikel met 23 redenen om kinderen te nemen, ja of nee.

Je kan ze niét achter het behang plakken. Geloof me – ik heb het geprobeerd; geen enkele behangerslijm houdt.
Ze zijn ontzettend handig in het oprapen van spullen, waar jij niet bij kan. Knoopjes die onder kasten zijn gerold, kledingstukken die achter wasmachines zijn gevallen. Op facebook doen ze het ook; grijp de kleine bij de enkels en laat haar of hem zakken met het hoofd naar beneden.
Ze zien je onvoorwaardelijk graag. Behalve als ze hun groentjes moeten eten. Dan ben je een ‘kakmama’.
Alleen kinderen kunnen zo hartsgrondig zeggen dat ze van je houden. En ik geloof hen maar al te graag.
Je kan ze wijsmaken wat je maar wil. Het begint al met die ene grote leugen in december. Daarnaast maakt melk zulk een grote spieren aan dat ze even sterk worden als Godzilla, groeit er een kauwgomballenboom in hun buik als ze nen chik zouden inslikken en blijven hun ogen staan als ze te veel scheel kijken.
De leukste leugen is dat ik supermom ben, die geen enkele kryptoniet heeft. Ik strijk elke dag mijn rode cape en vet mijn bast in met wax.
Ze zijn nauwelijks drie als ze al een heel eigen idee hebben over mode. Eentje die niet noodzakelijk hoeft te stroken met de mijne. Zij houdt van ‘pink’ en ik van gemakkelijk. Zij wil rokjes en kleedjes, ik wil broeken omdat buiten nu eenmaal de stenen uit de grond vriest.
Van zodra ze uit je vagina ploppen, zijn het je mini-me’s. Ze blijken koppig, wispelturig en er komt waarschijnlijk niets van terecht.
Ze zijn bank (dixit mijn dochter) van zowat alles. Ze durven niet alleen naar het toilet, want er zit een spook onder de trap. Dus haal ik mijn rode cape uit de kast en plan de ene levensreddende missie na de andere.
Sinds ze geboren zijn, ben ik bank van zowat alles. Van IS, van het razende verkeer, van gekken zoals Dutroux.
Overigens hoort dit laatste bij iets waar ik nog steeds niet achter ben of het nou een pré is of een nee. De moederliefde. Zo alles verterend en zo uniek dat ik het hier boud durf stellen: mensen die geen kinderen hebben, kennen dit gevoel niet. Het is een instinct, een pretbederver, een leeuwin-met-een-ochtendhumeur in je binnenste die je doen en laten dicteert. Het meest dubbele gevoel dat ik ken: iedereen zou het een keer moeten meemaken, maar tegelijkertijd wéét je dat je de klok nooit meer kan terugdraaien. Want dat gevoel, hoe irrationeel ook, zal altijd blijven bestaan – zelfs al zijn de schattige baby’s uitgegroeid tot puisterige tieners, die nooit van lichamelijke hygiëne hebben gehoord.
Bevallen is hell. Laat je niets wijsmaken door vroedvrouwen die je aanraden om ‘in de pijn te gaan staan’. Ik heb nog nooit zo snel om verdoving gekraaid als toen.
Kinderen zijn ongelooflijke artiesten met stiften en wasco’s. Jammer dat ze het op het behang doen.
Iets minder lijken ze om te kunnen gaan met fucking Play-Doh. Oh mijn lichtelijke OCS als ze alweer die kleuren mengen in een afgrijselijke ja wat eigenlijk?
Je kan kinderen, hoe klein ook, taakjes toe vertrouwen in het huishouden. Lang leve de kinderarbeid.
Ze vernielen voor eeuwig je jeugdige lijf. Mijn man betreurt nog elke dag het volumeverlies van mijn boezem. Leeg getrokken door de dochter.
Hun zoentjes zijn nat, hun chocomonden gewoonweg vies. En hun luiers ruiken heus niet áltijd naar roosjes.
Door kinderen te hebben, versnelt de tijd. Een week is een oogwenk, een jaar een wazige foto op facebook. Voor je het weet, koop je je eerste kangoeroewoning.
Je krijgt te maken met beladen onderwerpen: luxe-verzuim, verhoogd kindergeld, zwarte piet en de nieuwe wiskunde, die in de verste verte niet gelijkt op wat jij leerde op school.
Door hen herinner je je dingen uit je jeugd: de liedjes die mijn oma voor me zong bijvoorbeeld. En die irrationele kleine angsten voor spoken onder de trap.
Privacy? Wasda? Zelfs op het toilet komen ze privé-concertjes geven. Met toepasselijke songkeuze, dat wel. ‘Let it go’ van Frozen. Ze zingt het met overgave en het levert leuke filmpjes op voor sociale media.
Frozen is overigens mijn favoriete Disney-film is en mét kinderen kan je die schaamteloos kan zien. Heb je geen kinderen, ben je gewoon ‘raar’.
Met bepaalde exploten op sociale media kan je later hun trouwdag opleuken. We hebben zo een geheim mapje klaar liggen, mocht de gelegenheid zich ooit voordoen. Of je moet je blog volledig offline halen, natuurlijk – op hun vraag. Omdat ze niet meer cool zijn.

Zou ik nog kinderen nemen?

Wist ik toen wat ik nu weet, zou ik dan nog kinderen nemen? Zou ik gelukkiger zijn zonder kinderen? Wellicht.

Niemand zal ontkennen dat kinderen je leven 360 graden doen draaien. Maar wat mij betreft gaat de volgende boutade op:

‘Je krijgt er veel voor terug’.

Alleen al dat moedergevoel. Onbetaalbaar, vind ik. Ze zijn zo lief, meneer. En ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen, mijn zoon en mijn dochter.