Hi, my name is Nele and I’m a nostalgian – Bedankt aan de juffen van mijn kinderen 

Hi, my name is Nele and I’m a nostalgian.

(Hi,Nele)

Een nostalgian. Het Engelse Nelelogisme voor een nostalgicus. Want ik beken – ik lijd aan een zware vorm van laatsteschooldagzwaarmoedigheid.

Laatsteschooldagzwaarmoedigheid wordt weliswaar niet in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) vermeld. Ik ben dan ook de énige patiënt. En de periode van psychisch lijden betreft ook maar één dag per jaar. Wat niet wil zeggen dat het niét zwaar wordt onderschat.

Al tijdens mijn eigen schooltijd vertoonde ik hardleerse symptomen. Ik herinner me hartverscheurende taferelen bij de afzwaai van de zesdejaars in het middelbaar.  Terwijl mijn klasgenoten vierden dat er een nieuw leven voor hen lag, huilde ik tuiten met tranen. Mij leek het alsof ik in een zwart gat viel, een soort leegte. Dat gevoel duurde exact 12 uur; daarna ging het leven – gek genoeg – door. 

Sinddien ben ik officiëel laatsteschooldagzwaarmoedig.

Ik ben patiënt zero. Toen er geen kinderen waren en ik dus (nog)geen uitstaans had met laatste schooldagen, was ik toch zwaarmoedig – dat werd dan getriggerd door MNM marathonradio voor studenten of krantenartikelen over luxeverzuim.

Elke laatste schooldag voel ik een soort ouderwetse nostalgie. Met het op de wereld zetten van kinderen, werd mijn eendagsnostalgie er niet beter op. Meer nog dan met een einde van een jaar, besef ik hoe snel het allemaal gaat. Van peuter naar kleuter en van kleuter naar een man, die zal leren lezen en schrijven.

Mijn laatsteschooldagszwaaropdehandzijn uit zich in mijmeringen, waterige ogen en situatie-ontwijkend gedrag. Ik kies bijvoorbeeld resoluut voor een nors en kort afscheid van de juffen van mijn kinderen. Ik zou het liefste geen afscheid nemen, begrijp je? Geen afscheid = geen laatste schooldag, toch? Dit jaar voelt het een en ander nog definitiever. Het einde van de instapperiode voor de dochter, het einde van de kleuterperiode van de zoon.

“Bedankt, juffrouw Ann. Het was een geweldig jaar voor ons Chloé Grace”.

En

“Bedankt juffrouw Ann II / juffrouw Melissa*/ Wendy/turnjuffrouw dat jij zo geduldig bleef met mijn zoon”. 

* er is ook een co-juffrouw, maar haar naam ontschiet me even. Vergeetachtigheid is ook een bijwerking van mijn ‘ziekte’.

Ik houd het kort en bondig. Maar ik bedoel natuurlijk

Bedankt dat je mijn dochter leerde zingen. ‘Op een grote paddenstoel’ voerde hier wekenlang de hitparade aan. Je maakte van mijn kleine peuter een fiere kleuter. Van de besloten facebookcommunity hebben we iedere dag genoten. Zalig om een kijkje achter de schermen te hebben zo.

Bedankt voor de steun en de gesprekken en de opvang tijdens de lessen. Jullie hebben de aanzet gegeven. 

Bedankt voor de kleuterafzwaai.

Bedankt voor de de extra extra’s. De autootjes in jouw werkruimte. De zorg in het kleine klasje. De woorden op de ochtend van 

De laatste schooldag, die ondertussen 5 uur en 35 minuten achter ons ligt.

Ik ben al weer op de been. Straks zet ik N & K op weg naar een nieuw leven als man en vrouw.

De laatsteschooldagzwaarmoedigheid kan de kast in tot 30 juni 2018. 

Zie ik je dan? 

Genoten van deze ontboezemingen?Lees dan meer bedankjes voor de dansleerkracht en de kinderopvang van onze baby.