In memoriam: de peuterdanscarrière van mijn dochter bij plaatselijke dansclub Happy Feet

Wie mij volgt, weet het. Ik ben een former-ballerina. Uw favoriete blogster stónd ooit op de toppen van de tenen maar moet nu helaas vast stellen dat de dochter (3) niet de zelfde weg zal opslaan. 

Beste Frank,

Jazzdans. Dat deed ik in de lagere school op woensdagnamiddag. Ik herinner me een matig geslaagd toonmoment op Marvin Gay’s ‘I heard it through the grapevine’ en witte turnpantoffels, waar je geheid zweetvoeten van kreeg.

Later probeerde ik hip hop en moderne dans, om altijd weer te keren naar mijn oud lief – het klassieke ballet. Ik ben er té laat mee gestart om enige ambities te hebben; toen ik eindelijk de grond raakte met de grand écart was ik al lang tevreden. In bad oefende ik de gestrekte tenen voor in de spitzen en toen ik mijn rechterbeen tegen het oor kreeg (pied à la main), slaakte ik een zucht van verlichting – links zou dat trouwens nooit lukken. 

Talent had ik niet. Tijdens de optredens stond ik zelden vooraan, want een hele dans kon ik niet onthouden (tenzij we en pointe moesten, de balletlerares vond me daar best charmant). Spotten was niets voor mij; toch slaagde ik er in om een redelijke dubbele pirouette neer te zetten. Ik was een doorzetter en gek van ballet, dus ik kwam wel ergens, snap je.

Van petit rat naar wereldbefaamde prima ballerina – ik zag de carrière van de babydochter al helemaal voor me. 

Toen de gynaecoloog vertelde dat er ie een streepje ontwaarde in plaats van een piemeltje, begonnen de wilde dromen natuurlijk. De dochter zou de liefde voor dans vast wel verder zetten. Van petit rat naar wereldbefaamde prima ballerina – ik zag het al helemaal voor me. 

Waar ik had opgegeven (bij protesterende gewrichten en spieren en een ietsjepietje té veel aan kilo’s rond de heupen), zou zij verder gaan. Lichte voeten, wél een muzikaal gehoor en uiteraard alle prachtige rollen op het podium, die zonder fout naar de lievelingetjes gingen van de balletleerkracht. Ik zou als eeuwige fan mee gaan naar elke les, naar elk optreden, naar elke workshop en wie weet, ook naar elke auditie voor de grote dansgezelschappen. Om mijn kleine meid te zien opgroeien naar wat ik nooit ben geweest.

Lees meer over ballet in de 100 vragen die niemand me stelt.

We begonnen al vast goed. In het voorjaar van 2017 was er een zogenaamde vriendjesdag in een plaatselijke dansclub met de toepasselijke naam ‘Happy Feet’. Boven op de berg in Heist-op-den-Berg. 

(Inderdaad hebben wij hier een berg. Stel je er niet té veel bij voor, de Mount Everest is een beetje hoger. Toch moet je al behoorlijk klimmen om de top er van te halen.)

In deze club zou de dochter voortaan elke zaterdag ingewijd worden in de geneugten van de peuterdans. Op muziek van K3, kinderliedjes als ‘We maken een kringetje’ en iets met een ‘vliegje op mijn neus’. De danszaal was ruim, voorzien van een zwevende vloer en een meterslange spiegel. De mama’s zaten aan tafeltjes aan de rand van de dansvloer. 

Thuis werd er voortdurend gedanst. Ik kreeg er een ballerina bij, dàcht ik verheugd.

Dat ‘We maken een kringetje’ sloeg het beste aan bij Chloé Grace. Weken heb ik met haar thuis een kringetje gemaakt. Om niet te zeggen, zij was enthousiast en ik nog meer. Dit kwam goed. Ik kreeg mijn ballerina, zeker weten.

En toen kwam er een schisma. Begon ze zich te vervelen, vond ze de overigens prima leerkracht niet meer leuk? Feit is dat de dochter er meer bij ging liggen dan dat ze danste. Ze bekeek zich meer in de metersbrede spiegel dan goed voor der was of stond te dreinen aan mijn tafeltje. 

Tot twee keer toe ging ze oefenen voor het jaarlijkse optreden, maar ze zat meer achter te coulissen als er voor. Mijn zoon die in de zaal supporterde, danste de peuterdansjes feillozer dan zij. 

Om een lang verhaal kort te maken: we besloten haar niet te laten deelnemen, om ons en haar hartepijn te besparen. Zij sprak nooit meer over een kringetje en ik ook niet. De tomeloze balletambities die ik voor mijn meissie koesterde, borg ik op. 

Teleurgesteld ben ik niet, want morgen is er weer een nieuwe dag. En wie weet zit er wel een olympische turnster in haar verborgen. De buitelingen in ons waterbed beloven veel. 

Jullie tomeloze enthousiasme zal ik nooit vergeten. Daar kunnen menig dansclubs een puntje aan zuigen, neem dat van me aan.

Aan ‘Happy Feet’ wil ik zeggen: zo hartelijk bedankt voor jullie geduld en jullie warme woorden, toen ik de zaak aanhangig maakte bij jou, Frank, de voorzitter. Het hart dat jij hebt voor je dansleerkrachten en voor je club is onbeschrijfelijk. Ik kan iedereen met danskriebels alleen maar aanraden om in Happy Feet je eerste kringetjes te maken. Jammer genoeg werd het niks voor Chloé Grace maar ik zie eŕ nog grote danscarrières geboren worden – alleen door het enthousiasme van het team. Doe zo voort. Ik zal het woord uitdragen voor jullie, dat is wel het minste dat ik kan doen. 

Veel liefs van een dansmoeder in hart en nieren. 

Naar de website van Happy Feet.

Uitgelichte afbeelding van shutterstock