Yikes, mijn eerste grijze haar en andere verhalen over ouder worden

Mijn twee en halve vriendinnen die ik heb, zijn gemiddeld tien jaar jonger dan ik. Met mijn eerste grijze haar heb ik wellicht een primeur, al was het even schrikken. Uiteraard vermeld ik de plaats niet, want anders gaat iedereen steeds daar naar kijken. Staan ze je aan te staren alsof je vanochtend je onderbroek bent vergeten aan te trekken of zo.

Een paar weken voor mijn verjaardag ontdekte ik ‘m, de rotzak. Het is een witte en vreemd genoeg heeft ie ook een eigenwijzere structuur als de rest van mijn haar. Een voorbode dus van een geheel andere coupe als ik helemaal grijs ga zijn – onbedwingbaar en wild. Geen wonder dat oudere dames kiezen voor een jongenskopje, wat ik per definitie niet vind staan bij me. 

Ik zou me meer zorgen maken over de droger wordende vagina, de lillende bovenarmen en de spataders op de onderbenen, want daar bestaan geen lapmiddeltjes voor

Van mijn twee en halve vriendin is er eentje die sinds der twintiger jaren zo grijs is als een muis. ‘Och’ zegt ze als ik haar, compleet gedegouteerd, vertel over mijn ontdekking. ‘Grijze haren kan je camoufleren met haarverf. Ik zou me meer zorgen maken over de droger wordende vagina, de lillende bovenarmen en de spataders op de onderbenen, want daar bestaan geen lapmiddeltjes voor’. Ik heb maar een halvehandvol vriendinnen en die moet je koesteren, ook al nemen ze geen blad voor de mond. ‘Ik gebruik al jaren haarverf’ monkelt ze verder. ‘En ik ben toch ook aan een man geraakt.’ 

Ouder worden. Ergens hoopte ik op mijn ma te lijken. Die is nog maar onlangs grijs geworden, flink na haar vijftigste verjaardag. Ik meende toch al haar huid te hebben geërfd. Mijn ma gelooft niet in smeren, weet je en toch is ze lang rimpelloos gebleken. Aan haarverf besteed ze der geld ook niet en dat was niet erg nodig non plus. Pas een poos geleden ging ze van kastanjebruin naar berkenwit met grijze toetsen. 

Volgens mij ben ik niet eens van mijn ma. Was ik een vondeling, vanop een rieten mandje op de Nijl

Valt vet tegen dus de genetische erfenis van mijn ma’s kant, toch wat de haartooi betreft. En de huid zal wel mijn eigen verdienste zijn; ik smeer al sinds mijn vijfentwintigste. Misschien ben ik niet eens van mijn ma. Vonden ze me als baby drijvend in een rieten mandje op de Nijl.

Ik word niet graag ouder, al ben ik al lang van ’t straat. Toch zou ik ook geen twintig meer willen – ik stond toen helemaal anders in het leven. Onrustiger, arroganter en impulsiever. Met twee kinderen onder de zes jaar zou ik die eigenschappen niet eens meer willen, denk ik. 

En mooi ouder worden is wellicht geen schande. Genoeg mature dames die er met jaren beter en stijlvoller uit gaan zien. Een wit-grijze coupé heeft wel iets elegants bij sommige vrouwen, vind ik.

Maar dus niet bij mij. Gelukkig kunnen we valsspelen. Met haarverf kom je al een hele end weg. Of ik trek alle grijze haren uit. Met de pincette. Nu nog de lillende bovenarmen, de spataders en de drogere vagina. 

Q: Wat denk jij?