De Witte Red Point Siamees | Confessions of a Vloerhostess

In één van mijn gastgezinnen hebben ze een Siamees. Ik zie het meteen aan zijn blik. De Witte is niet van plan om het me vandaag gemakkelijk te maken. In tegendeel. 

De Witte is de kat van één van mijn gastgezinnen. Volgens mij is het een Siamees, want het dier kijkt zo scheel uit zijn ogen, dat ik er zelf hoofdpijn van krijg. De kleuren komen nochtans niet helemaal overeen met wat ik aan staalkaart ‘Siamees’ in mijn database heb. Het is een witte met een wit-rosse staart,  vandaar de naam die ik hem heb toebedacht – we zijn nooit goed aan elkaar voorgesteld.

De Witte is alert vandaag. Hij houdt vanop een veilige afstand mijn doen en laten in de gaten. Zodra ik beweeg, schiet ie als een bliksemschicht door de kamer en gooit zo menig fotokadertjes om. Een tafellampje overleeft het vandaag niet.

Siamees stelt human op de proef

Eigenlijk is de Witte altijd relatief bewegelijk. Dat weet ik omdat er ook een zwarte kat is in het gezin, een al iets ouder beest van een onbepaald merk. Over een hond zouden ze zeggen dat het een stratierke is. Dit exemplaar ligt de hele voormiddag op dezelfde plaats en hij is zo aandoenlijk dat ik er rond poets. Ik heb het hart niet om ‘m weg te jagen.

Soms verstopt hij zich en dan vinden de eigenaars hem niet terug. En wie heeft het dan gedaan? Juist, ja

Wat de  Witte betreft, ik ken mijn plaats. Als vloerhostess van zijn mensen, kom ik in zijn loensende ogen niet verder dan het schoonmaken van zijn kattenbak, als hij het me permiteert. Bij voorkeur kijkt ie van op de kast op me neer. Soms breekt ie dingen, gaat ie net liggen waar ik moet poetsen of wervelt als een gek rond mijn enkels; een enkele keer verstopt ie zich zo professioneel dat zijn eigenaars hem niet vinden en wie heeft dan misschien de kat buiten gelaten, terwijl dat echt niet mag? Juist, de vloerhostess.

Lees meer: Een andere bekentenis van de vloerhostess – een klant from hell

Steek je lunch daar waar de zon niet schijnt, human

Ik hoor iets vallen in de keuken. De Witte stortte zich zonet op mijn boterhammendoos. De met liefde gemaakte bokes met kaas liggen mooi verspreid over de keukenvloer. Dat noem ik nou ’s efficient – een lunchbox die nog maar net gesloten op de tafel stond met een welgemikte duw open krijgen. Ik eet maar niks meer. Witte haren verteren zo moeilijk, al zijn ze van zulk een koninklijk ras als de Siamees.

Geen boterhammen met kaas voor mij vandaag. Witte haren verteren zo moeilijk

De Witte en ik, het is een bijzonder verhaal. We leven op gespannen voet en altijd wint de kat.  Deze Siamees weet perfect dat ik een toevallige passant ben, eentje die nauwelijks tot aan zijn bevallige enkels reik. Ik buig het hoofd voor zoveel bravoure en klasse.

UPDATE: Het betreft hier een Red Point Siamees, die inderdaad niet beantwoordt aan de fysieke kenmerken van de klassieke siamees. Ondertussen weet ik ook dat ie niet ‘De Witte’ heet. Hij beschikt over een naam, die bij zijn trotse karakter past. Om de anonimiteit van de kat in kwestie te beschermen, deel ik deze uiteraard niet.

Ongelooflijk wat je allemaal vindt op Shutterstock! .

Q: Heb jij een huisdier? Hoe is dat?