Help! Mijn zoon kan geen geheimen bewaren 

Eerlijk duurt het langst moet ie gedacht hebben. Omdat zijn mama zijn papa toch altijd graag ziet? 

We zitten aan de avonddis. Iets met aardappelen van de dag ervoor, gebraden kip met appelmoes en een fris slaatje. Naast mij zit de dochter als vanouds wat te klieren; de zoon kijkt enthousiaster, want die eet, sinds ie in een groeispurt zit, bijna alles.

Mijn man aan de overkant van de tafel heeft het over de geweldige voetbalmatch van gisteren en hoe onze planning er voor het weekend uitziet. Ik zeg niks en geniet van wat mijn favoriete moment van de dag is – met het gezin aan tafel. Omdat iedereen de mond vol heeft, is het stil. Onbetaalbaar stil. 

De zoon prikt bedachtzaam een stukje kip aan zijn vork. Daarna legt ie zijn hand op de arm van zijn vader en zegt: ‘Papa’. Hij legt zo de nadruk op dat woord dat zelfs zus voor even haar taterwater houdt. ‘Mama ziet u graag, ze, dus je kan het haar wel zeggen’. Ik spits de oren. Hier komt een Ge-HEIM.

Dominic is een geweldig ventje die het bijzonder moeilijk heeft met het bewaren van geheimen. Wellicht voeden we ‘m té goed op; eerlijkheid wordt hier hoog in de vaandel gehouden. Waarom zouden we hier ten huize niet alles tegen elkaar zeggen; de mama heeft toch ook het hart op de tong?  Wat niet wegneemt dat er in dit gezin af en toe een geheim is. Blijkbaar.

‘Mama speelt ook graag Minecraft. Het is dan ook niet erg dat je dat spelletje hebt gekocht’. Gekocht? Wat gekocht? David verschiet een paar keer van kleur. 

‘Allez Dominic’ zegt ie quasi-geërgerd. ‘We hadden toch afgesproken dat we niks tegen de mama zouden zeggen?’ Dominic geeft het niet op. 

‘De mama speelt ook graag Minecraft en als we het haar niet vertellen, kan ze niet meespelen’. Ach zo, de twee mannen zijn op de koop geweest. En wel voor een game. Nochtans had ik onlangs nog maar vertwijfeld de armen in de lucht gegooid en geroepen dat ik het welletjes vond. De voorraad games van mijn zoon benadert de schoenenvoorraad van Imelda Marcos. En van die Hoorn des Overvloeds speelt die dan maar enkele – waaronder Minecraft dus. 

‘Mja’ wijsneust David. ‘Ik had ‘m uitdrukkelijk verteld jou in het ongewisse te houden. Misschien heb ik té veel nadruk gelegd of zo’. Daarna gaat ie gauw wat anders doen – in de garage. 

Eigenlijk heeft Dominic het bij het verkeerde eind. Ik hou helemaal niet van Minecraft. Ik begrijp het spel niet ééns en de interface vind ik té jaren 80. Maar omdat ie zo eerlijk is, zit ik die avond een uur Minecraft met ‘m uit. En David, die kreeg die avond geen toetje. 

Q: Is jouw kind ook wel eens te eerlijk?