Confessions of a Vloerhostess | Toen de witte cirkel even haperde..

Die avond SMS’te ik mijn BFF dat ik de meest vermoeiende post ever had gehad die ochtend. ‘Hoe erg was het?’ vroeg ze. ‘Wel’ zei ik. ‘Mijne witte cirkel gaf niet thuis’. Confessions of a Vloerhostess.

Uitgelichte afbeelding van.. inderdaad – Shutterstock

Vloerhostess

Een post. Dat is wat een vloerhostess heeft bij gastfamilies. Vloerhostess is het allermooiste woord wat ik ken voor mijn job – het schoonhouden van andermans huizen. 

Ik doe binnen  het bedrijf waar ik werk, vooral ‘vervangingen’. Wat zoveel betekent dat ik de post overneem van collega’s die om de één of andere reden niet (kunnen) werken.

Dat heeft zo zijn nadelen, maar ook z’n voordelen. Het vergt mentale weerstand omdat je een huis telkens opnieuw moet leren ‘kennen’; anderzijds kom je zo wel ’s ergens. In huishoudens waar je letterlijk van de grond kan eten tot huishoudens waar Jan Steen resideert. Zelfs in die huizen doe ik wat me gevraagd wordt en onthou me van alle commentaar. 

Nare details, koetjes en kalfjes

Slechts bij één gastgezin werd het me het afgelopen jaar te veel. 

Details kan ik niet geven, maar ik doe wellicht geen kwaad als ik zeg dat de gastpersoon in kwestie een pak voor de broek had gekregen van het Leven. Wat zeg ik, meerdere pakken voor de broek. Misschien was ik wel één van de weinige mensen die dit gezin over de vloer kreeg. De vloerhostess als psycholoog, als klaagbankje en als gewillig slachtoffer. 

Ik werd vrijwel onmiddellijk ingelicht. Waarom, wat en hoe – alle nare details passeerden de revue.  Ik luisterde en voelde medelijden. Dan werd het huwelijk van een naaste geanalyseerd. Toen kwamen er lijdenswegen  – die in de financiën, in de liefde, in het hebben van eigendommen en het houden van huisdieren. Later ging het over koetjes en kalfjes. Tegen dan luisterde ik nog slechts met een half oor.

In het begin praatte ik mee. Ik oohde en ik aahde op de juiste momenten, schudde het hoofd omdat het zo een schande was en lachte als er een grapje werd gemaakt. Later probeerde ik hem of haar te ontwijken. En dan te ontlópen. Nog later vlúchtte ik, wat niet zo gemakkelijk was; hij of zij volgde me van kamer naar kamer en ging er eens goed bij zitten. De trein stopte niet, geen enkele keer. Hij of zij bleef maar praten en soms werd er zelfs gehuild. Daar schrok ik van. 

Na goed vier uur was ik op –  nauwelijks een speld tussen te krijgen en bovendien werden de pieren uit mijn neus gehaald. 

Ik kreeg ongevraagd advies en moest koffie drinken die ik niet lustte. Ik ergerde me en ging bijna gillen, toen het afscheid ook nog eens onnodig lang werd gerokken, omdat hij of zij persé foto’s van mijn kinderen wilde zien.

De witte cirkel

De hele namiddag zat dit gastgezin in de koude kleren. Ik voelde me als een zombie, leeggezogen, nog slechts een omhulsel. Had ik gekunnen, ik legde me neer in de sofa om heerlijk te gaan Netflixbingewatchen of te slapen – wie weet?

Lag het aan het feit dat ik relatief snel rond was met poetsen en ik écht moest zoeken naar extra taken om mijn uren vol te krijgen? Of was het mijn vuige karakter, waardoor ik een bloedhekel heb aan onbekenden die té handig zijn in het ontfutselen van details die je niet wil delen? Vind ik te lang afscheid nemen niet efficiënt genoeg? Is koffie drinken tegen je zin een aanslag op je persoonlijke vrijheid? Of een teken van zwakte? 

De gastpersoon was echt niet onvriendelijk geweest. Verre van. Hij of zij bedoelde het goed. 

Ik ben wel in voor een praatje ter zijner tijd. Nog maar net had ik op een andere post lang en gezellig thee gedronken met mijn gastvrouw, terwijl ze me een soortgelijk levensverhaal vertelde en dat was nou ja, fun. 
Waar liep het mis? Normaliter glijden zulke situaties van me af. Ik kom dan ook zelden twee keer op zulke plaatsen. Maar deze post liet me niet los, letterlijk en figuurlijk niet. 

Levensles

Ken je de theorie van de witte cirkel? Dit heb ik ook maar van een ander, dus correct me if I’m wrong. 

Naar verluidt zijn er mensen die positieve energie geven en anderen negatieve energie. Anderzijds kan je als persoon ook positieve energie ontvangen, net zoals negatieve energie. Slechte energie zuigt je het leven uit je lijf. 

Om je zelf als ontvanger te beschermen tegen slechte energie, zou je een witte cirkel rond je voeten moeten fantaseren. Deze witte cirkel fungeert dan als schild tegen negatieve energie. Het is het equivalent van het ‘afschudden van de handen’, nadat je iemand hebt gemasseerd.

Wat me die dag is overkomen, is dat mijn witte cirkel niet naar behoren functioneerde. Mogelijk was ik ‘m thuis vergeten. Lag ie nog ergens op mijn bureau of zo. Of had ie besloten in staking te gaan, waren de batterijen op of bleek het een miskoop. 

In ieder geval werd ik niet beschermd tegen iemands negatieve energie; het schild was er niet. Ik stond letterlijk in mijn nakie en de gastpersoon zat me op mijn huid, hoe lief en goed bedoeld ook.

Wat ik die dag heb geleerd? Dat je goed moet zorgen voor je zelf. Dat je niet alleen je GSM, je portefeuille en je brooddoos in je handtas moet steken, maar ook de witte cirkel. Dat je als vloerhostess af en toe een luisterend oor moet bieden. Dat als het je te veel wordt om welke reden dan ook, je dat moet durven aangeven aan de gastpersoon. En dat er nog heel wat werk aan de winkel is, wat mij betreft. 

Lees meer : tips van de Vloerhostess om je huis professioneel te onderhouden

 
Q: Ik ben heel erg benieuwd welke goede raad jij mij kan geven op dit vlak. Hoe bescherm jij je tegen slechte energie?