Zelden zo ontroerd geweest als door Mr. Church met Eddie Murphy in een onwaarschijnlijke hoofdrol. En voor zover ik weet, spelen ze ‘m niet op Netflix, nee.
Uitgelichte afbeelding + portret van Shutterstock.
Een modern sprookje over vriendschap, wederzijds respect en onverbrekelijke familiebanden die eigenlijk geen familiebanden zijn. Hiermee doet Murphy als de gesloten en introverte Mr. Church een regelrechte gooi naar een Oscarnominatie, zegdatikhetoegezegdhem.
Zeemzoet melodrama
Toegegeven, het verhaal is op zich niet erg sterk. Het plot is zelfs een tikkeltje verwarrend, omdat het niet chronologisch loopt. En het roept meer vragen op dan het antwoorden geeft, wat ik eigenlijk vreselijk vind aan films.
‘Mr Church’ wordt dan ook eenzijdig verteld door Charlotte/Charlie (Natalie Coughlin). Mr. Church komt zelf niet aan het woord.
Charlie ontdekt op een mooie ochtend dat zij en haar terminaal zieke moeder Marie (Natascha McElhone) er vanuit het niets een huiskok bij hebben. De huiskok of Mr. Church is de vervulling van een oude belofte van Richard, Marie’s ex. Marie is stervende en heeft van de dokters nog een maand of zes gekregen en zo lang gaat Mr. Church voor moeder en dochter koken – in opdracht van Richard. De zes maanden worden zes jaar, want Marie blijkt een medisch wonder. Ook na de dood van Marie blijft Mr. Church een vaderfiguur voor Charlie, zij het met een rugzak.
Mr. Church is een zeemzoet melodrama, een echte tearjerker. De film bedient zich uiteraard van alle mogelijke clichés. En toch raakt ie.
Eddie Murphy kan eindelijk het juk van gekke bekkentrekker van zich af werpen. Hij speelt met verve de immer getalenteerde Mr. Church. Hij kookt beter dan Jamie Oliver, is een virtuoos jazzpianist en leest alleen de grootste klassiekers. Hij is plichtsgetrouw, recht door zee en een warme pater familias voor de jonge en later de volwassen Charlotte. Anderzijds draagt ie duidelijk zijn demonen mee – wàt precies, wordt om onduidelijke redenen, in het midden gehouden en in de film niet verder uit gewerkt. Aan de kijker om het uit te dokteren.
Onwaarschijnlijke goedheid
Hoewel de film veel losse eindjes heeft en af en toe melig en ouderwets overkomt, is ‘Mr. Church’ een klein pareltje. De film emotioneert.
Wellicht niet door herkenning, want daar is het verhaal te onwaarschijnlijk voor. Wellicht gokt regisseur Bruce Beresford, bekend van onderanderen ‘Driving Miss Daisy’ uit 1989, op ons verlangen naar bevestiging. Dat het kàn dat er zo veel goeds bestaat in een mens. In het verkeer. In de wereld. In een relatie van welke aard ook.
Alleen voor deze premisse, raad ik hem aan. Mr. Church is een prachtige, ingetogen film, die het verhaal sober houdt. Misschien daardoor heb ik er, lekker zeemzoet en met de zakdoek klaar, geweldig van genoten.
Wél op Netflix en ook van genoten
Vince Vaughn in ‘Delivery Man’
Q: Wat denk jij dat het grote geheim van Mr. Church is? De oplossing deel ik binnenkort op facebook.
