Zo maak je van je kinderen gelukkige kinderen 

Ondertussen behoor ik bijna vijf jaar tot het selecte kransje van moeders. Ik mag dan wel zeggen dat ik denk hoe je gelukkige kinderen kweekt. Awel zo.

1. Zorg voor je zelf

Mijn zoon was een gemakkelijke baby. Hij at goed, hoewel nooit van de borst en sliep goed. Gek genoeg weet je dat pas als je een tweede kind in huis haalt. Chloé Grace was een ander pak mouwen. Tot ze bijna een jaar was, wilde ze ’s nachts gevoed worden. Dat woog door op den duur. Mijn echtgenoot sliep de slaap der onschuldigen en ik strompelde rond als een zombie. Overdag was ik niet om aan te spreken en vaak huilde ik tijdens de nachtvoedingen omdat ik het niet meer trok. Had ik toen maar sneller aan de alarmbel getrokken, want niemand – ook mijn kinderen niet – werd er beter op; dat mama chagrijnig en geagiteerd ronddoolde.

Dus mama of papa, wil je happy kids zorg voor je zelf. Dat begint bij het tijdig om hulp gillen als je het niet meer ziet zitten. Boek zonder schuldgevoelens een babysit en knijp er ’s tussenuit, alleen, met zijn tweeën of met je vrienden. Doe de badkamerdeur op slot voor een uurtje en ga wellnessen. Zet je koptelefoon op je oren en sluit je even af voor de wereld. Om er daarna weer tegen aan te gaan – met een positieve ingesteldheid en een big smile rond je mond.

2. Trek altijd dezelfde lijn

Een kind heeft regels nodig, anders wordt het ongelukkig. Je bent als mama en papa geen boeman als je die regels consequent uitvoert. Neem de tijd om ze je ukken duidelijk uit te leggen – en vergeet het waarom ervan niet. Consequentie is the keyword. Een kind kan de regels van het huis en van de maatschappij pas initialiseren als het er consequent edoch redelijk op wordt gewezen. Ga dus niet roepen maar blijf ten allen tijde kalm.

Ikzelf ben helaas minder consequent dan mijn man, als het op bedtijd aankomt. Het gevolg is er dan ook naar – boze reacties, ongelukkige kinderen en een mogelijk nog ongelukkigere mama. Waarom lukt het mijn man wel en mij niet?

Het kopje van dit stuk is trouwens geen individueel ding – trek ook samen een lijn. Als koppel, he. Ik merk maar al te vaak dat de zoon eerst even bij mij polst en krijgt ie een nul op het request, probeert ie het later bij zijn vader. Een kind weet heel snel bij wie hij het snelst en/of het best resultaat boekt. En geraakt enkel maar in de war als de ene ouder ‘ja’ zegt en de andere ‘nee’. Beleg dus geregeld een setjesvergadering om de violen gelijk te stemmen en hou beiden voet bij stuk. Ook consequentie is de basis voor een gelukkig kind.

3. Focus op de inspanning

En niet op het resultaat. Mijn dochter is nu nog steeds een picky eater. Letterlijk dan, want ze is een kei in nét dat uit der bord te vissen wat ze lekker vindt. De rest wordt systematisch genegeerd. Ik heb geleerd me hier niet druk in te maken. Meer nog, ik kir als een tortelduif als ze (gedeeltelijk) haar diner opeet. Ik focus me liever op dát ze eet dan op wat en hoeveel ze eet. Mijn ervaring is dat door dát te benadrukken (zowel verbaal als door onozele rondedansjes) ze uiteindelijk meer eet dan oorspronkelijk haar bedoeling was. Bovendien is ze gewoon veel happier.

Hetzelfde met opruimen. Dominic is een beetje lui – of slim. Het is hoe je het bekijkt. Hij delegeert, lees laat iemand anders opruimen of gooit van ver het speelgoed in de kast en hoopt tetrisgewijs dat alles wel netjes opgestapeld geraakt. Opnieuw prijs ik de inspanning, niet het resultaat. Hoewel ik hier af en toe ga preken. Je kan niet altijd de theorie volgen.

4. Communicatie bovenaan prioriteitenlijst

Met wie? Met je kinderen uiteraard. Maar ook met anderen, familie, vrienden, je echtgenoot/ote. Onthou dat wie praat met zijn medemens, of ze nou minder dan een meter twintig zijn of groter dan dat, gelukkiger is dan de binnenvetter van dienst. Vergelijk het met een vulkaan. Die moet ook ooit eens uitbarsten.

Kinderen hebben baat bij communicatie. Hoe moeten ze anders weten wat je van hen verwacht? Met morsetaal of non-verbaal ageren lukt het misschien ook, maar of ze daar gelukkiger van worden?

Communiceren gebeurt bij voorkeur op een rustige edoch gedecideerde manier. Vermijd dat je gaat gillen of dat je jezelf tig keer herhaalt zodat het zeuren wordt. Niks mis mee om een discussie af en toe te beëindigen in niet mis te verstane bewoordingen – jij bent tenslotte de baas, maar hou het netjes. Je kind neemt sneller dan je denkt je taalgebruik en manier van communiceren over.

5. Optimisme is OK …

Onderanderen Instagram wemelt van de good news-accounts. Het moederschap wordt er voorgesteld als was het een fluitje van een cent. Jij en ik weten dat dat soort accounts een kwestie is van de juiste filter kiezen en van snelsnel van baby veranderen voor de foto. Maar  we weten al dat gelukkige ouders gelukkige kinderen maken door consequent te zijn, door voor zichzelf te zorgen of te focussen op de inspanningen, niet op het vaak rommelige resultaat. Door dus optimistisch te blijven in elke kutsituatie, door in elke crisis het humoristische te zien, door in de zoveelste schwalbe in modderplassen het creatieve te zien maak je je kinderen ook gelukkig.

6. But keep it real

Je bent geen instagramaccount en ook je gezin is dat niet. Ik hou van mijn kinderen, maar af en toe zou ik ze achter het behang kunnen plakken. In mijn donkerste dagen vraag ik me wel eens af waaraan ik ben begonnen. Ik ben gematigd optimistisch want ik ben realistisch als in  ‘Ik besef maar al te goed dat wat vandaag goed gaat, er morgen weer helemaal anders uit kan zien’.  Mijn kinderen zijn niet perfekt en ik ben dat nog minder. Vandaag gingen ze netjes slapen, morgen krijsen ze vast weer de boel bij elkaar.

Ik liet me er in het begin bij Dominic toe verleiden – maar ik vertik het om mijn kind te vergelijken. (Ok, een klein beetje dan). Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat wat het ene kind kan, het mijne (nog) niet kan of andersom. En o ja, ze groeien eruit. Waar onze zoon vorige schooljaren een raar mannetje bleek op de speelplaats, is nu een meer zelfverzekerde kerel gekomen – met ondertussen twee uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes van klasgenoten op zijn naam. Dus klonk ik hier nog redelijk wanhopig, ben ik nu gewoon geruster, het komt wel snor.

7. Bedelf ze niet onder het speelgoed

Vroeger was het slechts één keer per jaar sinterklaas. Verjaardagen waren er voor de functionele cadeautjes. Tegenwoordig leeft een kind een hele jaar door als in een speelgoedcatalogus. Kinderen hoeven niet meer te hongeren naar iets – omdat speelgoed zo goedkoop is tegenwoordig en waarschijnlijk omdat ouders zich wel eens schuldig voelen, worden kinderen bedolven onder 365 dagen speelgoed. Volgens mij leidt dat naar een verwende generatie, de generatie die zich niks meer te wensen hebben, want ze doen hun mond open en het valt er gewoon in.

Bovendien is wie alles krijgt in een oogwenk, misschien wel verstoken van dat ene. Je weet wel, het heet aandacht en attentie – het heet liefde en warmte. Speelgoed compenseert misschien wel het er niet zijn van de ouders.

Ik denk ook dat te veel speelgoed het vervelen te niet doet. En af en toe vervelen is goed voor een kind. Door zich te vervelen, wordt het bewust van zich zelf en wordt het gestimuleerd om dingen te gaan ontdekken.

8. Laat ze af en toe met rust

Ze hebben elf en dertig hobby’s, een bende huiswerk en een heleboel sociale contacten die ze willens nillens moeten onderhouden. Mama en papa willen altijd weten wat er in dat kleine hoofdje om gaat. En dat niet alleen : wie is persoon X en please, wil je wel eens stil zitten aan tafel en maak je in godsnaam niet vuil, want dat is al het tweede propere setje dat ik je aantrek. (Guilty, guilty as hell).

Het is helemaal OK om altijd met je kind begaan te zijn – je moet dat ook zijn, maar er is een groot verschil met constant op hun vingers te kijken. Om altijd van naaldje tot draadje te willen weten wat er gaande is. Een kind heeft ook recht op privacy en een gesloten kamerdeur.

Ze moeten trouwens af en toe eens kunnen blunderen. En af en toe moeten ze ook eens kunnen uitblazen – op hun eentje, als ze dat willen. Verveling is trouwens goed voor een kind, wist je dat?

9. Geef hen verantwoordelijkheden

Leer ze sparen. Laat ze eens voor hun (jongere) zusje zorgen. Laat hen huishoudelijke klusjes opknappen. Maar geef hen zélf het goede voorbeeld. Want anders zet het geen zoden aan de dijk. Een kind dat in de mogelijkheid wordt gesteld zich trots te voelen op zichzelf, is een volledig kind. Iedereen heeft recht op zijn moment de gloire, al is dat wat ie gepresteerd heeft uiterst banaal.

En dit kind leert iets, voor later, als het volwassen moet zijn. Dat het leven niet iets waarvoor je de mond opent en alle lekkernijen vallen erin. Jammer genoeg moet je als grote mens op je budget letten, gaan werken voor de centjes, zorgen voor je familie en je huis onderhouden, anders wordt het maar een varkensstal.

Dominic is nog een beetje jong en helaas een beetje een luie does, dus heel eerlijk – bij ons een heikel punt. Komt wel goed, zeker? Chloé is meer een helper. Ze zet mee de tafel, verwijdert dode blaadjes vanuit de tuin en ruimt haar speelgoed op.

Ik wens je alle goeds met je kinderen. En als het een keer wat minder gaat, gebruik dan de stelling die wij hier bezigen. ‘Morgen is het weer een nieuwe dag’.

Groeten van mij. Wie aanvullende tips heeft of wat kwijt wil, laat maar weten in de reacties.