Te veel ouders zien hun kind als een “mini-me” zegt Dr. Shefali Tsabary. Zij breekt een lans voor het opgeven van je eigen superioriteit als ouder wat niet alleen een verlichting is voor je kind maar ook therapeutisch kan werken voor jezelf.
Het is helemaal normaal dat je als mama of papa parallellen ziet tussen jouw kindertijd en die van je kind. Negen van de tien deelt zij of hij dezelfde spitsvondigheid, ontwikkelt hij of zij een identieke interesse in iets of er zijn misschien wel dezelfde aangeboren talenten – niets leukers als jezelf terug te vinden in je kind. Ouders ervaren dit als een opsteker of het is een bevestiging; dit kind is van mij. Toch zijn er te veel ouders die deze mini-me mindset te ver doorvoeren, aldus Dr. Shefali Tsabary.
Volgens Tsabary – psycholoog en auteur- is dit zélfs een gevaarlijke manier van denken.
“The underbelly of parenting — which no one wants to talk about — is our parental thirst for superiority and the longevity of our ego. No one wants to hear this, but you have to.”
Als je een kind te hard aanmoedigt om in jouw voetsporen te volgen of je pusht hem of haar te sterk om een droom te vervullen, die jij nooit hebt kunnen vervullen, dan ben je alleen maar bezig met je kind te verstikken en je eigen ego een boost te geven.
Onze kinderen zijn er niet om het leven te schilderen, zoals wij het eigenlijk voor ogen hadden.
Our children are not our easels upon which we get to paint the life we never had. Our children are not the diamonds and the jewels you get to adorn yourself with to mask your emptiness. And your children are not your puppets by which you get to fake an authentic life.
Wil je je kinderen kracht geven, moet je als ouder die overmacht opgeven, die mini-me mindset. Het heeft niet alleen een positief effect op je kinderen helpen, maar ook op op jezelf.
Tsabary zegt het nog sterker; door de mini-me mindset op te geven, kunnen we als ouder verlost worden van onze kindertijd. Als we onze kinderen vrij laten, zal het pas duidelijk worden wat we doormaakten als kleine pagadder.
De enige oplossing is om een stap terug te nemen; bekijk van op een afstand hoe de dynamiek is tussen jou en je kind. Dit is de enige manier om er achter te komen wat de zin is (was?), de bedoeling van onze kindertijd.
So take a step back and look closely at your parent-child dynamic. Don’t project your dreams onto your kids. Your children do not need that burden on their shoulders.
OINK?! Tijd voor wat zelfreflectie, me dunkt. Mijn twee baby’s zijn nog wat jong, om meteen te zeggen dat ik mijn dromen op hen projecteer, laat staan dat ik ze zou pushen om achter mijn onvervulde dromen aan te gaan. Natuurlijk hoop ik dat Chloé Grace net zo hard de balletkriebels voelt als ik ze ooit voelde. En mijn standaardgrapje is dat Dominic zo goed moet gaan voetballen dat hij ons een huis kan schenken, zoals onze Belgische trots Lukaku deed voor zijn ouders. Beetje flauw, ik geef dat grif toe.
Voorts zie ik mezelf (als kind) in Chloé Grace – ze is knuffelig, een drama queen, een Bourgondiër, zolang wat ik op der bord leg, naar haar zin is. Omwille van de Y-chromosoom is deze herkenning in Dominic een tikkeltje minder, maar we delen alvast de tomeloze fantasie; elke boom is een kwaadaardige dinosaurus en wat gaan we er aan doen om te voorkomen dat ie onze auto niet verslindt?
Toch denk ik dat onvervulde dromen er zijn om onvervuld te blijven. Mocht ons Chloé twee linkervoeten hebben of godbetert geen interesse hebben in ballet, so be it. Of ze gaat lekker kontschudden op amateursniveau of ze gaat wat anders doen. Dominic mag dan al wat talent hebben in balletjes schoppen, als ie alleen maar op de bank mag zitten later, vind ik er als ouder vast ook geen bal aan.
Alleen vraag ik me af of je je kind niet een beetje mag aanmoedigen om het beste uit zichzelf te halen. Want dat is het leven. Nergens kom je aan de bak als je niet minstens je best doet. Je hoeft niet uit te blinken, maar met slampampers rekent men af, dat is de trieste waarheid. Natuurlijk moet je als mama de lijn trekken – genoeg anorectische ballerinaatjes gezien tijdens mijn balletambitie.
Maar zelfs in het geval van de te dunne danseresjes, als zo’n kind zelf een mindset heeft waaraan niet of nauwelijks te tornen valt, hoe haal je die mindset dan uit zo’n kind? Als ze talent hebben, hoe zorg je er dan voor dat ze een gezonde mindset krijgen, ook al is een hoog niveau voor ballet nu éénmaal enkel weggelegd voor Extra Smalletjes? Ik bedoel maar het is niet alleen de ouders die projecteren, ook het kind in kwestie kan ziende blind zijn.
Ik ben heel erg benieuwd naar jouw idee hierover. Discussieer mee in de reacties.
Dank voor het lezen
4 thoughts on “BREAKING | Ouders zien kind te veel als mini-me”
Ik heb twee jongens, dus mijn typische meisjesdromen kan ik op hen niet verhalen… Wat ik wél wil dat ze doen, is hun eigen hart volgen. Als Mauro nu per sé wil gaan dansen (wat ik nooit gedaan heb), dan mag hij dat gaan doen. Het enige waar wij ze in gaan ‘pushen’ is in het leren zwemmen. We willen dat ze kunnen zwemmen. Maar voor de rest doen ze, wat mij betreft, hun zin.
Vanmorgen een mooi plaatje zien voorbij komen op facebook. Als mijn zoon komt zeggen dat hij homo is, hoop ik dat hij zijn vriendje meebrengt en aan ons voorstelt in plaats van zich te schamen om dit te moeten komen zeggen (ofzoiets). Soit.
Lieve Sarah, ik kan het niet eenser met je zijn dan vandaag. Mooie reactie x
Voorlopig hier nog geen hobby’s. De meisjes zijn nog te klein (bijna 5 en 3). Van zodra ze zeggen: ‘ik wil gaan dansen’, ‘ik wil naar de tekenschool’, ‘ik wil voetballen’, zullen we dat aanmoedigen. We gaan hen niet in een welbepaalde richting duwen. Maar of ik het nu wil of niet… ik zie toch al een mini-me in Elien. In haar interesses (creatief bezig zijn, maar vooral ook ALTIJD bezig zijn), in haar karakter (doorbijter, of moet ik zeggen koppig?, niet snel tevreden, altijd het beste willen), … Ik heb deze mini-me set nochtans niet voorbereid of planmatig uitgevoerd. Het is gewoon zo. 🙂
Idd het is gewoonweg zo. Heb dat ook met de dochter. Bedankt voor de reactie.