De Pee van Piemelpraat/Piemeltaal

Mijn dochter is een meisje; mijn zoon een jongen. Onmiskenbaar  – want aan sommige dingen van het Y-bestaan moet je als moeder wennen en dat is de piemeltaal. Hierbij de Pee van Piemeltaal.

Piemeltaal is een aparte taal

Er is no taal like piemeltaal. De piemeltaal is geprononceerd; de piemelpraat ongedwongen. In elke zin van de piemelpraat wordt de piemel bezongen en geadoreerd. Als X moet je de piemeltaal leren spreken; je moet ‘m bedwingen als een wilde zee met oneindige golven.

Elke letter van de piemelpraat ademt awsomeness uit; de piemel is per definitie groter en sterker en machtiger dan elk ander icoon uit de mannenwereld. De Piemel wordt niet voor niks bijna met een denkbeeldige Hoofdletter geschreven – Waar Chloé Grace rondzeult met handtasjes en pumps, zeult mijn zoon rond met zijn piemel, bij wijze van spreken.

De piemel wordt nooit verbloemd. Het is de piemel en niks anders. Voorlopig zijn we er nog niet uit hoe we het dingeske van ons Chloé Grace gaan noemen; laat staan dat ze er zelf een bloemrijke naam voor heeft. Geen pujani, geen muizeke, geen spleetje; het mannelijke geslachtsorgaan wordt boud bij naam genoemd – de Piemel. Mét de nadruk op ie als in iediolatrie.

Mijn zoon is zich bewust van zijn Aanhangsel – al van kleins af aan. Zodra de luier uitging, greep ie er met zijn handjes naar en kraaide vol lof. Het was toen al duidelijk; dit kind ontleende zijn bestaan aan de piemel en met hem wellicht de gehele Y-wereld.

Sinds ie een Nintendo heeft, schiet ie er beeldjes van en die worden met gepaste trots getoond – o wee als je niet in luide adoratie uitbarst. Ik zal ook niet nalaten te benadrukken hoe mooi die wazige foto’s wel zijn, want je wil je kind natuurlijk geen trauma aanpraten. Zoals mijn dochter niet beschaamd mag zijn voor haar lijfje, mag mijn jongen dat ook niet zijn natuurlijk, maar het lijkt wel of een manspersoon zulke bevestigingen ook niet van doen heeft. Het is een vastgesteld gegeven, het is een maatschappelijk goed, iets dat mogelijk in de grondwet is opgenomen – de Piemel moet gekoesterd en verzorgd worden, iets natuurlijker is er niet voor de opgroeiende man.

Piemeltaal is een gespierde taal

We worden vaak van ongevraagde informatie voorzien. Dat een piemel zo groot kan worden dat ie tegen het plafond komt en dan ontploft bijvoorbeeld. De piemel als overjaarse ballon, als het ware. Er zijn ook de onvermijdelijke vragen – waarom er balletjes in zijn piemel zitten? Waarom ie de bril omhoog moet zetten, zijn piemel is toch groot genoeg? Opnieuw wordt de grootte van het orgaan in de verf gezet en meteen is er ook dat ene waar zijn zus het tegen moet afleggen – het staande piesen. Er worden dan spieren gerold en machogedrag vertoond. Dit is iets dat alleen het Y-geslacht kan. Handen af gij se vrouwvolk.

De piemeltaal is iets universeels, me dunkt. Het wordt overal ten lande gesproken. Aan cafétogen, aan werkbanken in fabrieken en in de koolmijnen. Omdat Dominic een manneke in t klein is, denk ik dat ik gerust mag veralgemenen naar de gehele en de volwassen mannelijke populatie. Als mijn ventje al zo behept is met zijn eigen fluitje, hoe zou het dan gesteld zijn met de rest?

Met kleine kinderen die langzaam groot worden, trek ik geregeld grooooote ogen. Toch is dit een heerlijke periode – je lacht wat af. Bovendien heb ik nooit het plezier gehad om broertjes te hebben en is zo’n minivent in huis een eye-opener. Ik denk dat ik ze begin te begrijpen, de mannen. Het is gewoon een kwestie van die ene Y-chromosoom. En van de Piemel uiteraard.

Voor wie nu pas inhaakt, welkom.

Maak kennis met mijn dochter

Maak kennis met mijn zoon

Maak kennis met mijn echtgenoot

Q : Ik ben terug. Hoe gaat het daar? Vertel me wat je afgelopen week gedaan hebt zonder MamaExpert.