Waarom ik snel hoop af te stappen van mijn zelfstandig hoofdberoep

Net ben ik terug van de zoveelste sollicitatie. Al sinds september ben ik namelijk op zoek naar een halftijdse ‘ingeschreven’ job. Niet dat ik mijn dagdagelijkse activiteiten beu ben – bijlange niet , ik ben wel de formule beu alwaar ik al zowat de helft van mijn leven in zit.

Voor wie nu maar pas inpikt, welkom en ook : ik ben voltijds zelfstandig. Al sinds mijn twintigste levensjaar beschik ik over een BTW-nummer en een éénmanszaak. Af en toe sprong ik wel eens over naar een halftijdse zelfstandige betrekking, maar lang duurde dat nooit.

In België zijn er voor de mensen met een eenmanszaak en een BTW-nummer twee keuzes. Je bent zelfstandige in bijberoep wat betekent dat je minstens 19 uur contractueel werkt voor een baas en de rest van je (werk)tijd is voor je eigen bedrijfje. Of je bent zelfstandige in hoofdberoep, wat zoveel wilen zeggen dat je voltijds voor je zelf werkt. Er is niks geen baas, geen wetten maar ook weinig sociaal vangnet natuurlijk.

Voltijds voor je eigen portemonnee werken, heeft me altijd aangetrokken. Je eigen agenda kunnen invullen wat toch een minimale vrijheid behelst, aan niemand verantwoording hoeven af te leggen en weten dat elke bloed- en zweetdruppel en elke traan helemaal voor eigen rekening is en niet voor de schoon ogen van je baas, daar deed ik het al die tijd voor.

Minder leutig vind ik de administratieve mallemolen i.e de driemaandelijkse BTW-aangifte, het telkens moeten instaan voor je eigen kosten (bijvoorbeeld RSZ en BTW) en de hoge werkdruk om goeie cijfers neer te zetten.

Zo’n zelfstandig hoofdberoep is niet voor iedereen weggelegd; het vereist een zekere planmatigheid en proactief zijn. Bovendien moet je het min of meer fijn vinden om risico’s te nemen – wie zelfstandig werkt, moet zelf achter opdrachten en opdrachtgevers aangaan. Wat indirect wil zeggen dat werkzekerheid in grote mate afhangt van je eigen initiatief en van je investeringen in je bedrijfje – zowel wat kapitaal betreft als andere investeringen; je gooit bijvoorbeeld als het ware je vege lijf in de strijd.

En daar wringt net het schoentje. Dat vege lijf. Sinds ik kinderen heb, wordt het me pijnlijker duidelijk dan ooit. Er is geen werkzekerheid aan zo’n zelfstandigenbestaan; er is werkelijk geen sociaal vangnet.

Ik ga nu mogelijk wat kort door de bocht, maar hey, tis mijn leven en het is niet anders. Minister Turtelheks wil dat ik de komende jaren 100 euro per jaar bijdraag aan het debacle van de groene stroomcertificaten*, terwijl nog maar net de 6% BTW op de energiefactuur werd ingewisseld voor 21%. In de tijd dat dieselauto’s werden gepromoot wegens hun milieuvriendelijkheid, koop ik me als goede Belg een diesel, om die nu extra belast te weten wegens de milieuonvriendelijkheid. Van de waterfactuur werden nog maar onlangs de gratis liters afgehaald. En ga zo maar door. De vaste kosten des levens gaan telkens maar omhoog.

Ik ben geen oen – we weten met zijn allen dat de gratisgraaicultuur van de Rooien in de tijd ons nu met zijn allen zuur opbreekt. In Hasselt mochten alle zestigplussers gratis en voor nop met het openbaar vervoer, terwijl hun oude Lada wel in de garage bleef staan voor de occasionele bezoekjes aan tante Fien. Allee, ik wil maar zeggen. Voor niks gaat de zon op.

En geen oen zijnde weet ik ook dat onze vrijheids- en zorgstaat gebaseerd is op een principe van solidariteit. Allez, solidariteit. De middenklasse moet solidair zijn; de megabedrijven hoeven zelfs geen belastingen betalen (terwijl er parken aan zonnepanelen op hun daken liggen*).

Wij moeten veel de laatste tijd en als zelfstandige staat daar so little tegenover, maat. Dat ik minder lang thuis mocht blijven toen ik net bevallen was dan een bediendedame en dat ik heden geen recht (meer) heb op een werkloosheidsuitkering omdat ik al te lang zelfstandig ben, is één ding. Dat het kindergeld en je pensioen nog geen fractie is van wat een bediende heeft, is een ander. Er is geen vakantiegeld, er is geen dertiende maand en geen vakbond. Ik moet voor mijn eigen hospitalisatieverzekering zorgen en maaltijdcheques? Wasda?

De laatste jaren is de werkdruk alleen maar toegenomen. En de administratie is er ook niet minder op geworden. Soms ben ik meer bezig met papieren in orde te zetten dan met het inhoudelijke van mijn dienstverlening. En dat is funest – ik vrees ergens onderweg mijn buikgevoel te verliezen.

Ik zie het zo – in een hoofdberoep moét je winst boeken om te overleven. In een bijberoep mág je winst boeken en als die winst er een maandje op nahinkt, dan heb je nog je hoofdberoep waar je kan op terug vallen. En ondertussen bouw je (een klein stukje) aan je pensioen. Zo wordt zelfstandig zijn misschien weer een klein beetje leuk.

Misschien weet jij wel een geschikte functie voor mij? Stuur me dan de specificaties via de contactpagina. Alvast van harte dank.

Q: Zo, dat is er uit. Wat is jouw mening? Ga ik kort door de bocht of net niet? Ik hoor het graag in de reacties.