Waarom het niet klikt tussen appeljenever en mij

Zestien was ik en absoluut gene lelijke does. lk ging naar een ultrakatholieke school, waar de rokjes werden nagemeten om te zien of de lengte wel strookte met het schoolregelement. Nochtans liep er nog maar een enkele non meer rond in de schoolgangen. De rest was al lang op pensioen en hing te kwijlogen tussen de sanseveria’s. De laatste der Nonnen gaf muziek. Ze vond dat ik goed kon zingen; ze was zo doof als een pot.

Zestien was ik en nogal vrijgevochten. In de tijd dat er van Facebook nog lang geen sprake was, moesten we de straat op om contacten te leggen. Ik was niet verlegen en kwam graag onder de mensen. Mijn Toenmalige Beste vriendin en ik socializeden vooral in de Eikelstraat in Lier, een straat met aan beide kanten cafés van allerlei pluimage maar vooral op de jeugd gericht toen. Stuk voor stuk waren het donkere, rokerige koten met dezelfde discotheeklichten en identiek bonkende beats. De jaren negentig kende best wel wat aangename muziek. Die danste het lekkerste weg in de Bananas, in de volksmond Den Banaan. Er was namelijk een dansvloer, niet al te groot en daar stonden we dan vaak op onze spillebenen wat te stuiptrekken en dat heette dan dansen.

Later zou ik trouwens op diezelfde dansvloer mijn eerste houseplaat ever horen en meteen verkocht zijn. Het heette ‘House of God’ en al zou mijn vader het ketelmuziek noemen, het zou de rest van mijn tienerjaren bepalen en beroeren.

Maar nu staan we nog steeds in het begin van de jaren negentig in de Eikelstraat. Ik ben zestien, zeker gene lelijke does en nog bijzonder blue, al zal het niet aan mijn grote mond hebben gelegen. Ze hadden toendertijd in de stomste cafe’s buitenwippers, dus ook in de Jails en de Bananas. Mij zei het weinig maar sommige meiden vielen vollen bak voor zulke types, die vast niet onaardig zijn maar me net iets te glad. Toch paraderen we graag – mijn TBV en ik. Ene of andere gast wiens gezicht ik me al lang niet meer voor de geest kan halen, laat staan dat ik me zijn naam herinner roept ons vanuit de Jails binnen. Of we wat willen drinken? Waarschijnlijk werden we wel meer ‘vrijgehouden’. Dat deden jongens wel ’s meer toen met meisjes, zelfs al kenden ze elkaar niet. Nu worden er bit coins gewisseld, denk ik.

Enfin, ik is groot en ik is van de wereld, dus ik kies voor appeljenever. Nog nooit gedronken op dat moment – eigenlijk dronk ik in het algeheel niks. Bier lustte ik niet en van wijn had ik nog niet gehoord. Ik hield het bij fantaatjes, was ik gek op.

De eerste appeljenever gaat vlot binnen. Ik lust het zoete spul wel. Niks volwassener dan met een flinke teug een long glas achter over te slaan – m’as tu vu? Mijn TBV laat zich ook niet onbetuigd maar het zou me niet verbazen was ze net wat bescheidener dan ik. Vroeger waren er best veel vriendinnen bescheidener dan ik.

De tweede en de derde appeljenever vormen op zich ook niet zo een probleem, maar de smaak begint me ferm tegen te steken. Bij de vierde gaat het pas echt mis. De wereld is plots een stuk minder stabiel en ik krijg een wee gevoel in de maag. Als ik buiten een luchtje ga scheppen, krijg ik helemaal kloppen. De straatstenen deinen mee op de maat van de muziek die naar buiten sijpelt. De wereld lijkt een draaitol en ik voel me echt niet lekker. Mijn TBV tegen wie ik iets piep in die trant, ondersteunt me een draaitrap op richting de toiletten. Daar kots ik mijn ziel en mijn maaginhoud uit in de aanwezige wastafel. In de spiegel zie ik een wit gezicht met rood doorlopen ogen – voor zover ik dat kan zien, want de spiegel draait rond, net als de rest van de wereld.

De dag erna herinner ik me niet meer wegens te lang geleden. Op basis van een soortgelijk drinkavontuur tijdens een vrijgezellenfeest neem ik aan dat de kater immens was. Ik zal waarschijnlijk van sofa naar WC-pot gekropen zijn met mijn ziel onder de arm en alleen maar gedehydrateerd hebben overgeven.

Natuurlijk zal ik gestameld hebben dat ik nooit meer zou drinken. Dat is gelogen. Maar afgezien van dat ene akkefietje op de hen party ben ik nooit meer zo ongebreideld in de alcohol gevlogen als toen, alleen al omdat ik doorheen de tijd leerde geen alcohol met elkaar te mixen en op tijd te stoppen. Zo bij het licht zijn in de kop, je misschien wel bekend. Sinds mijn zwangerschappen drink ik mogelijk nog minder. En sinds ik de 35 voorbij ben, is het licht zijn in de kop er ook veel sneller dan voorheen.

Tussen de appeljenever en mij is het trouwens nooit meer goed gekomen. Alleen al van de geur draait mijn maag en die heeft altijd het laatste woord. Allez, niet altijd –

Vandaag heeft Alex Agnew het laatste woord.

Alex Agnew over dronken zijn en kotsen

Q : Ooit erg dronken geweest? Hoe was dat? Wat is jouw lievelingsdrankje?