Soms heeft een blog een kader nodig. Nee, ik herpak. Een blog heeft altijd een kader nodig. Bloggen is namelijk geen slag in het luchtledige. Of hoe me dat de afgelopen dagen duidelijk werd. Maar eerst even dit.
UPDATE over het leven Na de Aanslagen
Het gaat mentaal een klein beetje beter. Ik ben nog steeds in stevige rouw. Ik luister naar elk interview op elke radiozender; lees elk artikel – los of vast – over de IS-aanslagen in mijn hoofdstad. Ik betreur de 35 slachtoffers en de meer dan 200 gewonden. Ik vrees voor een steeds groter wordende kloof tussen de mensen. Ik denk dat de angst nu helemaal de overhand gaat nemen – zelf ben ik ook bang, voor nieuwe aanslagen op nog meer mensen, op kinderen. Wat doen we met grote openbare manifestaties, zoals concerten, Werchter, Tomorrowland? Neem ik nog veilig de trein of god betert, het vliegtuig? Kunnen we met zijn allen een vuist maken tegen terrorisme? Kunnen onze beleidsmakers dat? Het is oorlog en we moeten echt onze ogen gaan opendoen.
De tekortkoming
Wie me kent, weet dat ik cynisch ben. Ik heb doorgaans geen vrolijke kijk op de zaken. Ik counter the big, bad world out there met een flinke portie bijtende humor of een stevige geut hyperrealisme. Ik sta er niet meteen om bekend gevoelig om te springen met de geplogendheden van de maatschappij of om mijn omgeving. Ik ben niet bang om mijn mening te verkondigen, ook niet als die niet strookt met de mening van de goegemeente. Noem dat een grote mond, noem dat onvoorzichtigheid. Ik denk dus ik besta – en daarbij loop ik wel ’s tegen de muur. Ik ga er niet van uit dat iedereen het met me eens is en ik heb er geen enkel probleem mee dat me dat verteld wordt, ook niet in niet mis te verstane bewoordingen. Ik begrijp maar al te goed dat waar mijn vrijheid begint, die van een ander eindigt of andersom.
Omdat mijn blog mijn blog is, kan ik niet altijd verhinderen dat mijn cynisme doorsijpelt in mijn schrijvelarijen. Mijn blog is een platform voor wat ik denk. Ik kan en wil niet vermijden dat mijn blog ook een deel van mijn wereld en denken representeert. We kunnen het hier houden bij een lifestyle magazine, waar allerlei goed onderbouwde, maar luchtige artikels passeren. We kunnen er uiteraard voor kiezen om de micro- en macromaatschappij buiten de deur te houden en ons louter te focussen op mode, baby- en mamastuff en reviews van TV-series en dergelijke. Die worden goed ontvangen en voor het aantal lezers moeten we het onderanderen niet meer doen.
Maar het zijn nu net de persoonlijke blogs (die verschijnen doorgaans op maandag), die kleur geven aan MamaExpert. Kleur is natuurlijk subjectief; mijn blog is subjectief, mijn blog is gekleurd. De persoonlijke blogs genereren dan ook de meeste reacties. Zowel hier op de blog, als op de Sociale Media en en fysique. Ik werd de afgelopen dagen een paar keer aangesproken door verschillende mensen over verschillende blogjes.
Het besef
Ik leerde dus nog maar recent een paar belangrijke dingen –
Ik ben het er helemaal mee eens dat mijn blogjes af en toe kaderementen missen. Dat is nu eenmaal de heerlijke vrijheid van het bloggen. MamaExpert is mijn stukje webstek en daar doe ik helemaal mee wat ik wil. Ik ben geen geoefende journalist. Zelfs die maken fouten in kaders in het trekken van kaders.
De misvatting
Nergens heb ik de intentie om mensen te beledigen, op hun vingers te tikken of pijn te doen. Het is niet altijd even gemakkelijk in te schatten van achter een eenzaam PC-scherm wat de impact zal zijn van mijn hersenspinsels. Ik benadruk hierbij nog eens dat elk artikel wat verschijnt op deze blog, mijn mening is en helemaal alleen mijn mening – en dat een mening subjectief is en daarom niet persé de grote waarheid. Het is niet dat ik blog voor 7000 mensen, dat die allemaal denken dat ik de Waarheid in pacht heb. Allez, ik ga er van uit dat iedereen van die 7000 man wel verstandig genoeg is om dat te beseffen *gniffel*
Mijn persoonlijke blogs zijn niet meer dan hoe ik me voel en hoe ik me voel op DAT moment. Het is nooit de bedoeling om iemand persoonlijk te raken, laat staan een school, heelder volkeren of groepen. Mijn blog is geen ‘Kalashnikov’, zelfs geen opinieblog en als dat zo overkomt, is dat omdat ik nu éénmaal te veel praat. En te veel denk. En het doorgaans (ik zeg, doorgaans) heel goed kan uitleggen.
Mijn vel is te dun om tegen sommige reacties op te kunnen. Ik ben gevoelig voor wat anderen over mij denken en schrijven op de Sociale Media (al is dat mogelijk een brain fart?).
Gek genoeg word ik graag aardig gevonden. Een pittige discussie is nooit weg, laat staan dat ik die uit de weg ga maar als de reacties op mij bitsig worden en meer gaan lijken op een heksenjacht/hetze, heeft niemand er nog wat aan; dan ben ik ook gekwetst en boos. Ook de tegenpartij is niet altijd even netjes en beleefd.
Bloggen is geen slag in het luchtledige. Ik weet even niet zo goed of ik dat leuk vind of net niet. Ik denk dat ik gewoon trouw ga blijven aan mezelf, folks maar meer (nog meer ) mijn best doen om goed gefundeerde blogjes te brengen.
Vandaag wilde ik eigenlijk bepaalde blogjes kaderen, maar alweer ben ik ergens anders geeindigd* dan oorspronkelijk ingecalculeerd – dus misschien later.
Aan het einde van dit artikel*, ah ja.
PS : Voor zij die er wél waren voor mij de afgelopen dagen – ja, jij en jij en jij – jullie zijn het licht van mijn bestaan. Een dikke’Kakoe’.
Q : Hoe gaat het met jou zo na de IS-aanslagen?
![[PERSONAL] De man over het leed dat praktische geschenken heet…](https://www.mamaexpert.be/wp-content/uploads/2016/09/IMG_20210411_171611_095-450x370.jpg)
![[Overzicht] Verveel je je hier, go check out my wedding blog!](https://www.mamaexpert.be/wp-content/uploads/2018/06/img_20180619_091826_3827720777337452355545-450x370.jpg)
![[Groeten uit] Dit was onze maand april 2018](https://www.mamaexpert.be/wp-content/uploads/2018/02/Copy-of-Ice-Cream-Party-450x315.png)
3 thoughts on “De blog, het kader. Een antwoord.”
Hey Expert 🙂
Om even te beantwoorden op je laatste vraag, hoe het met me gaat, wel, om eerlijk te zijn al ietsie beter dan de laatste 2 dagen.
Op de dag zelf (als je weet waar ik werk) leek het allemaal zo irreëel, politiesirenes, ambulances, helicopters die af en aan vlogen, t’was net een rampenfilm van JJ Abrams, maar dan in het echt. Dag 1, ben ik niet van het internet af geweest, ook al is het slechts op minder dan 20km van hier voorgevallen voelde het toch nog ‘ver’, verder dan verwacht, naar gelang de af en aan van ziekenwagens en interne communicatie kwam het dichterbij en sloeg de realiteit toe. Dag 2, gisteren dus werd ik met mijn neus op de feiten geduwd, hoe kan ik helaas niet openbaren omwille van mijn job. Het was niet zo dat ik ter plekke was, of bloederige taferelen heb moeten aanschouwen, maar toch. Het is net zoals de film versie van het boek, bij het boek kun je uw eigen fantasie de loop laten gaan waardoor het harder kan aankomen. Heb me rot gevoeld gans de dag lang, nu en dan kreeg ik de tranen in mijn ogen, snakte naar het zien van mijn vrouw en kind. Ik kan het moeilijk verwoorden wat er allemaal door mijn hoofd ging, onmacht, woede, wraak enz .. Op dag 2 heb ik ook wat minder de nieuwssites bezocht omdat ik vond dat men teveel aan het herhalen was, vroegtijdige conclusies aan het trekken was, en vooral op zoek was naar een zondebok. Ok de regering heeft fouten gemaakt, maar zij hebben de bommen niet geplaatst. Eerlijk gezegd denk ik dat het niet uitmaakt wie er premier was, die extremisten zijn zo toegewijd dat de aanslagen zouden gebeurd zijn. Hopelijk leren ze er een les uit en nemen ze acties. En dan facebook .. daar lees je natuurlijk ook vanalles, medeleven, verbijstering, onmacht, maar wat me vooral opviel is dat ineens de haat naar moslims piekte. Ultra Vlaamse slogans, racistische opmerkingen het kon niet op ik had soms een plaatsvervangend schaamtegevoel. Ik had toch wel verwacht dat er in mijn groepje vrienden slimmere mensen aanwezig waren, blijkbaar niet, en mijn vriendenlijst is dan ook weer wat korter geworden. Ik hoop echt dat we deze dag niet snel vergeten, vele zeggen van neen dat zullen we niet doen, maar toch heb ik er wat schrik voor. Wil dat zeggen dat we ons moeten opsluiten, neen, wil het zeggen dat we grote steden moeten vermijden, misschien. Ik denk dat de consequenties en te nemen stappen voor ieder persoon wel zullen verschillend zijn. Ik denk gewoon dat we rationeel en alert moeten blijven, zeker niet veralgemenen en paranoia worden of in paniek slagen als je iemand met een nikab, burka of donkere huidskleur zien.
Voila, een klein overzicht van hoe ik me voel over de laatste 2 dagen, mijn vertrouwen in de mensheid, politiek en geloofsovertuiging heeft weer een enorme deuk gekregen, maar dan ook weer niet als je ziet hoe iedereen elkaar heeft geholpen op de plaats van de aanslagen, ziekenhuizen. En uiteindelijk is het laatste wat telt, dat gevoel zou moeten overheersen, dat er nog goede mensen bestaan, ongeacht hun geloof en huidskleur. En ik hoop diep diep diep in mijn hart dat ik dit aan mijn kind kan mee geven, en dat de acties van een individu of groepering die amok maken en verdriet zaaien, dat gevoel, die mening niet gaan bederven.
Ik heb een cynisch kantje die in ‘deep time’ naar de mensheid kijkt en ziet dat we niet meer zijn dan ratten, lemmingen die te dicht op elkaar gepakt zijn en elkaar doodbijten en besmetten met vieze ziektes, en op de koop toe onze leefomgeving naar de vaantjes helpen. Ik hoop natuurlijk dat we nog zullen blijven evolueren en boven dit ‘struggle for survival’-gedrag zullen uitstijgen.
En daar zeg ik het al: hoop. Ik kan niet cynisch blijven, als ik op mensenschaal naar deze wereld kijk. Ik kan niet fatalistisch zijn en bij de pakken blijven neerzitten. Ik doe wat ik kan. Dus ik knuffel de lieve verzorgster van mijn dochter, ja, die met haar hoofddoek. En ik heb gisteren mijn kaarsje buitengezet. Is dat veel? Nee, dat is niet veel. Maar als iedereen dat zou doen… dan is dat heel veel. Ik blijf dus geloven dat in 99,9% van de mensen een goede kant zit, die je kan steunen en laten groeien tot ze dit als een lichtje uitdragen. Jaja, idealistisch. Maar dit is de enige manier waarop ik dit kan kaderen. Ik kan me niet voorstellen wat voor zwart gat mijn zieltje zou worden als ik dit op een negatieve en agressieve manier zou benaderen.
Ik weet precies waar je op doelt, en laat ik ten eerste zeggen dat jij het als blogger NIET maar ook zeker niet als mens verdient om aan de digitale schandpaal te worden genageld. Zeker niet vanwege een artikel dat overduidelijk is geschreven vanuit angst. Angst dat jou of je geliefden iets overkomt.
Maar die angst kan het denken vertroebelen. Voor sommigen liggen angst en hatelijke gedachten dicht bij elkaar. Ook ik ben echt wel bang, maar ik laat de angst niet winnen. Ik probeer te reageren zoals mijn kind: ze ziet iets, benoemt het, en gaat weer door met haar leventje. Ik weet dat zij elk nieuw persoon met waardigheid en enthousiasme zal begroeten en dat geeft me hoop. What the world needs now is love: en dat wens ik jou ook toe.
Romy onlangs geplaatst…Dinsdag 22 maart.