Bizar bericht vanochtend op Radio I. In een Menense rechtbank kreeg een Hotel Mama ongelijk – zij mocht van haar zoon geen 250 euro vragen voor het feit dat ie nog in woonde. Nochtans werkte de jongen in kwestie al een tijdje.
De 53-jarige moeder uit Menen was naar de rechter gestapt omdat haar zoon van 27 bleef weigeren om een maandelijkse vergoeding van 250 euro te betalen voor zijn kost en inwoon. Haar twee andere, inwonende kinderen betalen wel maandelijks mee. Een oneerlijke situatie, vond de vrouw.
Mijn ouders waren duidelijk. Zodra we werkten en we woonden dan nog thuis, moest er worden bijgedragen. Mijn moeder ‘klapte’ van een 1/3 van het totale loon. De andere 2/3 zou gelijkmatig worden verdeeld. Over de spaarrekening ‘voor de uitzet’ en de rest om dagelijks van te kunnen leven.
Mijn oudste zus en ik vonden dat pure kolder toen. Geen van beiden bleef dan ook thuis wonen; nog voor we negentien waren zaten wij al op een ander wei. Mijn zus een tijd lang in een vrijgezellenflat, ik veuls te snel in een vaste relatie.
Draconische maatregelen leek het ons. Zus en ik kozen liever hals over kop voor wat zelfstandigheid. Dat zelfstandigheid ook een flinke duit kost, zelfs misschien net wat meer dan 1/3 van een startersloon calculeerden we nauwelijks in. Dat ons ma beter, efficienter en sneller dan wij kon wassen en plassen en koken en schrobben en de tuin kon onderhouden zonder dat dan met een voltijdse job te moeten combineren, vergaten we helemaal.
Ondertussen twintig jaren later kan ik slechts één ding zeggen : ik had beter nog wat thuis blijven wonen; tegen kost en inwoon. Zelfs al had ik meteen een goed betaalde job vast, zodat zelfstandig wonen geen al te grote cultuurshock was ( want in die tijd kon dat allemaal nog).
Er zijn aan langer thuis bivakkeren best wel wat voordelen verbonden – je kan meer sparen, je schuift je voeten onder tafel en je bedje is gespreid. Bovendien weegt kost en inwoon van zelden op tegen de werkelijke kosten. Dan is 250 euro peanuts.
Hotel Mama is zo slecht nog niet. Als je kan overeenkómen met je ouders dat uitchecken nog even niet hoeft, als je financieel bijdraagt, lijkt me dat een goeie deal.
Overeenkomen, benadruk ik – want éisen dat een volwassen, inwonend kind met een baan een financiële bijdrage levert tot het huishouden mag dus blijkbaar niet.
De rechter in Kortrijk gaf de Hotel Mama uit Menen namelijk ongelijk.
Ouders zijn verplicht om hun behoeftige kinderen – van welke leeftijd ook- te onderhouden. Dit geldt enkel tot het kind uit werken gaat. Op dat moment zou Hotel Mama een contract/overeenkomst met het inwonende kind moeten afsluiten, waarin duidelijk gestipuleerd staat wat er precies tegenover de hotelservice moet staan. Zo niet, heb je als Hotel Mama geen juridische poot om op te staan, zo blijkt.
De rechter oordeelde wel dat de 27-jarige zoon binnen de acht dagen het huis moet verlaten. Wat de moeder die de zaak aanhangig maakte dan weer te ver vond gaan.
Of hoe een kneus van 27 altijd zijn slag haalt, hoe je het ook draait of keert. Een kneus omdat ie het respekt klaarblijkelijk niet heeft om uit zichzelf zijn mama te betalen voor bewezen diensten. Een kneus omdat ie zijn siblings laat opdraaien voor zijn gedeelte van de financiële bijdrage.
Zijn moeder vind ik ook een kneus. Die heeft geen ballen. Alleen zij kan het verschil maken. De rechter gaf haar geen gelijk in haar eis voor de kost, maar bood haar wel een uitweg. Hoe leuk is het nu nog om als gezin aan tafel bokes met choco te eten als de sfeer onder nul zit?
Vreemde zaak dus.
Q: Wat vind jij? Hoe lang ben jij thuis blijven wonen en waarom? Moest je toen financieel bijdragen?
8 thoughts on “Hotel Mama mag geen kost en inwoon vragen”
Ik heb best nog even thuis gewoond. Studeerde in de stad waar ik woonde en had het goed thuis. Ook daarna had ik niet direct een eigen plek. Wel heb ik inderdaad kostgeld betaald. Vond ik zelf ook niet meer dan logisch eigenlijk! Ik werkte parttime en kreeg behoorlijk wat studiefinanciering. En mijn ouders deden alles voor me…. Het thuis wonen heeft ervoor gezorgd dat ik lekker kon sparen en het kostgeld dat ik al iets leerde omgaan met ‘vaste lasten’.
Nicole onlangs geplaatst…Papa kijkt: Netflix Original series
Dat omgaan met lasten. Daar zeg je zoiets. Als je nou aan een kind dat inwoont en werkt nooit niks vraagt van geld, hoe weet ie dan hoe het leven daarbuiten er uit ziet? Het leven is niet wat profiteren van je broers en moeder. Je moet bijdragen willens nillens. Zeer good thinking.
Ik vind het maar logisch dat je een financiële bijdrage levert als je werkt en dan nog thuis woont. Ik heb tot mijn dertigste bij Hotel Mama gewoond. Eén van de redenen was dat ik het niet zag zitten om iets gaan te huren (vond ik en vind ik nog altijd weggesmeten geld) en liever direct iets kocht. Hierdoor heb ik goed kunnen sparen en heb ik mij een appartement kunnen aankopen. Het was in de jaren negentig en het was toen nog met Belgisch geld, ik stond iedere maand 10000 BEF af. Het was bitter weinig voor al wat ik er voor in de plaats kreeg.
Inderdaad. Had ik dat maar vroeger geweten. Prettig weekend
Voor u ook nog een prettig weekend verder.
Ik vraag mij af waarom mensen kinderen nemen. Lijkt erop dat er wordt gewacht tot ze werken want dan kunnen ze bijdragen (of misschien nog liever, snel vertrekken). Ik heb nooit iets moeten afgeven thuis en heb daar gewoond tot mijn 29. Wel heb ik waarden en normen bijgebracht gekregen over hoe omgaan met geld. Ik heb trouwens ook nooit iets moeten doen van klusjes (net als mij 2 broers die ook lang thuis hebben gewoond).
Nu woon ik in een mooie woning en we hebben niets tekort (net als mijn 2 broers) en daar zijn mijn ouders voor een zeer groot deel mee verantwoordelijk voor. Er zijn bij ons ook al kinderen en als ik van 1 ding zeker ben is het dat ze zo lang ze willen thuis kunnen blijven wonen (graag zelfs) en geen euro zullen moeten bijdragen. Ik en mijn vrouw wilden graag kinderen en het is dan ook jiet meer dan normaal dat je hiervoor zorgt (ook als ze al buiten zijn).
Geld laten betalen wat je normaal gezien als ze die leeftijd hebben bereikt niet meer zou moeten nodig hebben (als je binnen je stand leeft tenminste…) om dan later een erfenis na te laten waar de staat voor een groot stuk mee gaat lopen. Mijn ouders (en ik) hebben liever dat hun (en mijn) kinderen ervan kunnen profiteren terwijl ze ( wij) nog leven.
Ik ben zeer blij niet bij velen van jullie te hebben moeten opgroeien.
En nee, mijn ouders zijn zeker niet rijk maar hebben wel altijd naar hun stand geleefd (wat voor velen duidelijk zeer moeilijk is).
Hartelijk dank voor je antwoord, Tom. Ik denk dat het geen kwestie van slechte opvoeding is dat je zou moeten bijdragen. Waarschijnlijk is het meer afhankelijk van generatie en wat zij thuis gezien hebben en van de geldelijke middelen die een gezin heeft. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen de middelen heeft om kinderen lang thuis te laten wonen alq daar geen bijdrage tegen over staat. Ik vind dat je erg veel geluk hebt gehad dat je nooit wat heb moeten bijdragen zelfs niet in de vorm van een klusje. Sommige mama’s doen dit liever wel want dan vragen ze zich af wat voor volwassenen ze ‘kweken’ als ze hun kinderen nooit eens laten stofzuigen of afwassen. In ieder geval is het leuk ook eens een andere mening te horen. Ik wens je een warm leven toe met je gezin. Groeten van MamaExpert.
Ik denk dat Tom best anders zal piepen als zijn kinderen volwassen zijn en dan nog een halve eeuwigheid thuis blijven. Zijn redenering dat “zijn ouders zelf kinderen hebben gewenst en er dan maar voor moeten opdraaien”, kan ik best eventjes omdraaien: wees blij dat je ouders besloten hebben om je te “produceren”, want anders had je niet de geneugten kunnen smaken van een vrouw te leren kennen die je graag ziet en waar je kinderen mee hebt gemaakt.
Dan bestond je niet eens. Je ouders hadden best de egoist kunnen uithangen en je niet gemaakt hebben….comprendo?
En reken eens voor jezelf uit wat één (1!!) extra persoon in een huishouden kost, ja. Dan weet U dat een bijdrage vragen à la Hotel Mama niet meer dan normaal is. Dus ik spreek met U af als uw kinderen de volwassen leeftijd hebben bereikt en na hun studies die U hebt betaald, nog eens geld gaan kosten voor kost en inwoon. Hou uw rekenmachientje al maar klaar…liefst zo eentje dat elk ingetypt bedrag op een rolletje papier zet. Dat baantje papier gaat een respectabele lengte bereiken, wees er van overtuigd. Sans rancune, overigens.