Zo zag 1 september 2015 eruit

Vorige jaar scheen de zon. Ik herinner me dat omdat Dominic de enige jongen was op de klasfoto met een lange broek en een hemdje. Mama had m een beetje ‘overdressed’.

Waarom ze meteen die eerste schooldag een klasfoto maken, hoor ik je je afvragen? Gnaaa – ik heb geen idee, maar wat er ook van zij, toen leek hij nog een baby, met zijn bolle doch erg grote kop, de vlezige wangen en de krampachtige handjes op de dijen terwijl ie op de grond zit met de benen gekruist.

Een baby die te warm gekleed is op een eerste schooldag. Typisch – je wil als ouder van een kersvers lid van de scholengemeenschap niet laten blijken dat je net zo onwennig bent als dat kind, dat straks voor de eerste keer door die schoolpoort wandelt. Je wil niet amateuristisch overkomen, als een moeder van de wereld, die wel weet wat er te koop is out there. Dat je op de hoogte bent van de vestimentaire geplogendheden die zo’n grote gebeurtenis vereist. 

Wij zijn zelfs ‘in t groot’ gaan winkelen ervoor, iets waar mama t nu nog van op haar heupen krijgt als ze er aan terug denkt. Mama houdt niet van bulkaankopen en iets op voorhand kopen brengt ongeluk. 

Bovendien is zelfs een JBC te klein voor een hyperactieve kleuter én een mama die doorheen haar leven weinig tijd voor zichzelf neemt om te winkelen en nu hebberig wordt van t grote aanbod. Mijn echtgenoot is met stip de rustige – die weet winkelen om kleding steevast tot een kunst te verheffen. Mama en Dominic heten dan ongeleide projectielen te zijn en vliegen elkaar halverwege in de haren. Moet het nog gezegd worden dat ik bulkaankopen altijd ‘op de groei’ aanschaf – dit jaar dus geen JBC, dat was niet nodig en ik vond dat very vooruitziend van mij.

Enfin, vorige jaar was t dus warmer. Al heeft ie vandaag – 1 september 2015 – alweer een lange broek aan. Mama is namelijk nog al principieel in die dingen. Enkel als de zon zich laat zien, draagt mijne kleine een korte broek, anders graag een lange. Er gaat een oranje tshirt op met lange mouwen met een heel toepasselijke tekst – iets met ‘school’. Van de JBC. Van vorige jaar.

Hij doet zoals steeds een beetje moeilijk over de dingen waar ie toch niet onderuit kan – ontbijten, aankleden, tanden poetsen. Mama kent het gehakketak van vorige schooljaar en hanteert een strak ochtendprogramma.

Er wordt stevig gediscussieerd over het ontbijt. Mama had de ontbijtgranen op tafel gezet maar papa geeft m een boterham. Omdat ie zijn boterhammen wil uit zijn lunchbox, die al in zijn nieuwe boekentas zit. Na wat palaveren legt ie zich bij de feiten neer – hij gaat aan de boterham, maar zal die uiteindelijk niet helemaal opeten. 

Zus gaat aan de haal met de Samsonworst; ik laat het oogluikend toe omdat zus een ferme bacteriële infectie heeft op de oogskens en dan mag je een beetje meer dan anders. 

  
Hij is vannacht trouwen twee maal wakker geweest, mijn scheetje. Eenmaal zo maar omdat ie weet dat ie nog maar hoeft te zuchten en ik ben klaarwakker. ‘Effe checken of ons ma bij de les is’. De tweede maal omdat ie zo nodig moet plassen. De spanning wellicht. 

We snijden zijn fruit in een Tupperware en stoppen zijn drankje ook in de nieuwe boekentas. Er staat een graafmachine op, tegenwoordig een populair item in Dominic’s kleine wereld. David en ik krijgen onze jaarlijkse discussie – of wij dat drankje in een ‘drinkenbus’ moet gieten of dat het sapje in t plastieken flesje mag blijven. Er bestaat namelijk zoiets als een schoolregelement, dat we punctueel plachten te volgen, zoiets als een ‘groen schoolbeleid’ – en zoals elk jaar besluiten we af te wachten. Op t schoolregelement en als dat niet komt, de eerste reprimande.

  
Kwart na acht, pile. Kinderen, truien, zonnebrillen, handtassen, fashionable boekentassen van KIDZROOM..  Alles wordt zo mogelijk verzameld. Schoenen aantrekken, waarvan Dominic nog steeds beweert ‘dat ie dat niet kan’, gaat verbazingwekkend vlot.

  
De rit naar de school neemt nauwelijks vijf minuten in beslag. Kleine Lodderoog wil persé mee uitstappen en dat stelt ons gerust – afgelopen vier dagen was t slechts een hoopje ellende dat lag te zieltogen in een zetel. 

Terwijl Dominic de varkensruggetjes beklimt, waar ik al menig automobilist zijn bumper heb zien tegen schaven, zorg ik voor dat Dikoog niet over der beentjes struikelt – ze mist wat dieptezicht, lijkt het.

David vindt de ontvangst op de school zoals elk jaar maar povertjes en ongeorganiseerd. De nieuwe juf krijgen we niet te zien of we vinden haar gewoon niet; het is nogal een chaos. Dominic’s vorige juf wuift enthousiast – ze heeft gelukkig geen trauma’s overgehouden aan m.

Mijn zus laat voor de eeste keer haar drie dochters tegelijkertijd achter op deze school. We gaan de kleinste even succes wensen; de middelste hangt onmiddellijk aan mijn been en de oudste .. Die is in geen velden en wegen meer te bekennen. Die is al kennis aan t maken met haar nieuwe klas.

In tegenstelling tot vorig jaar zijn er geen tranen bij Dominic. Het ziet er niet naar uit dat ie zich aan zijn vader zal vastklampen, zoals ie toen bijna drie weken aan een stuk heeft gedaan toen die wilde vertrekken. Hij gaat plechtig bij wat juffen staan, die m allemaal even lief begroeten. Ik moet effe wat wegslikken als ik zie hoe erg ie veranderd is – vorige jaar was ie een baby, nu een echte kleuter. 

s’ Avonds is t een man van weinig woorden. ‘Hoe was t op school?’ ‘Zoe’. En dat ‘Femke mij heeft pijn gedaan’. Voor de rest hebben ze ‘niks gedaan in de klas’. 

  
De eerste schooldag 2015 is een feit. Miss Cycloop en haar broer liggen ondertussen onder zeil. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik schrik – ( sorry voor t Vlaams ) maar schrik voor dat snel gaan. Vandaag zet ik ze nog in de hoek, morgen is t mijn beurt, maar met de rolstoel wellicht. Zo snel kan t gaan. 
Liefste lezer, dank alweer voor t lezen. Maak er een fijne dag/avond van.

Wat is jullie wedervaren voor de eerste september ? Hoe was t voor jullie kinderen om terug naar school te gaan?