Mijn unieke manier om Facebook te gebruiken

Of eigenlijk waarom ik zo gek ben op Facebook. Niet voor bloggersdoeleinden, want daar ben ik nog steeds niet achter hoe ik Facebook moet maximaliseren. Wel voor mijn persoonlijke bladzijde. Misschien ook een idee voor jou?

Het is als je bloggersniche vinden – ergens langs de lange weg van t bloggen heb je ineens een aha-erlebeniz. Je beseft waar je je blog op wil richten, met de bedoeling bezoekersaantallen minstens stabiel te houden, maar liever nog te vermeerderen. 

Een bloggersniche vinden is geen sinecure. Wat MamaExpert betreft ben ik die nog steeds aan t uitvogelen. Het is als je ‘stem’ weten te vinden, de ‘stem’ die je blog aantrekkelijk maakt voor (wederkerende) lezers. Ook voor sociale media bestaat er zoiets als een stem vinden – of de juiste toon, zo u wil. Zoiets uit zich in je schrijfstijl, je manier van foto’s maken en natuurlijk de content.

Volgens Facebook zelf ben ik lid sinds 2008. Nochtans is die allereerste feed omzeggens nihil  – ik postte af en toe iets, maar t bleef wat onozel en onzeker.  Er zat ook heel veel tijd tussen de verschillende postjes. Ik lees ergens van ‘dat ik onderweg ben naar mijn droomjob’. Niets meer dan dat. Geen plaatsnaam, geen opvolging, geen begeleidende foto. Wat die die droomjob was en hoe dat een sof van jewelste is geworden, herinner ik me gelukkig nog, maar dat staat dus niet gedocumenteerd op Facebook.

  
Ook foto’s postte ik zelden. Ik was toen niet zo van de foto’s nemen; de smartphone moest toen nog zijn intrede maken.  Mijn vader was en is nog steeds de hoffotograaf, zijn foto’s sorteerde ik op mijne vooroorlogse PC – en dat was dat. En ook niet meer dan dat.

De kentering kwam toen meer mensen zich aanmeldden voor Facebook. Contacten die tot dan ‘sliepen’, werden actiever; er werd als een fotootje gepost van kindjes en je voerde al s een gesprek meer via de chat. Ik vond occasioneel een doodgewaande vriendin terug. Oude klasgenoten, waaraan ik goede herinneringen bewaarden, doken op. Langzamerhand werd Facebook een contactmiddel – in plaats van elkanders telefoonnummers te noteren, vroeg je of de andere Facebook had en voegde je m toe. Simple comme quoi.

Ik vond mijn stem op Facebook. Mijn feed werd gelezen, waarschijnlijk omdat ze uit het leven gegrepen is.Al zeg ik t zelf, ze zijn vaak hilarisch en/of to the point . Toen mijn kinderen uit me floepten, werd er nog meer gelezen – en gereageerd.  Ik werd heel erg actief op Facebook, wat mensen niet altijd schenen te snappen. En toch – ik heb een geldige reden. 

Facebook is namelijk mijn dagboek, meer nog – tis mijn testament.

Bijna elke dag, elke mijlpaal , elk feestje of event – in ons leven en t leven van mijn kroost – wordt gedocumenteerd.  Meestal in de vorm van een prikbordberichtje – meestal met een foto erbij. Is er een periode niet de moeite om over te schrijven, maak ik na een tijdje overzichten van wat ik of mijn man of mijn kinderen of wij allemaal tesamen gedaan hebben – in fotocollagevorm of in een bericht in telegramstijl. 

Is t niet met een feed, dan is t wel in fotovorm. Alle foto’s worden trouwens opgeslagen in mappen, gesorteerd op onderwerp en datum. De mappen zijn niet toegankelijk voor t grote publiek, hoewel ik er sommige tijdelijk open zet voor mensen, die onder ‘familie’ gecategoriseerd staan. 

Kijk, ik ben op latere leeftijd moeder geworden. Ik ben al geen jonge deerne meer dus ik kan elk moment doodvallen. Mijn kinderen zijn zo klein dat ze me waarschijnlijk na 48 uur al vergeten zijn. Maar later zullen ze wel naar me vragen (hoop ik). Dan kan mijn echtgenoot mijn Facebook opengooien en als t ware door mijn leven scrollen. Hopelijk zit mijn feed zo goed in elkaar – dat ze de mama alsnog leren kennen.

Is dat testament niet nodig, doe ik het vooral voor mezelf. Ik geef toe dat ik bang ben voor de oude dag. Ik sluit niet uit eenzaam weg te kwijnen in een piepklein rusthuiskamertje. Misschien kijkt er niemand meer naar me om, behalve de verpleger. Dan zal ik rust vinden in de mooie momenten van mijn leven, al was dat het verorberen van die buitengewoon lekkere pizza of dat ene sigaretje onder die gigantische eik. 

  
Want laten we eerlijk zijn. Fotoalbums zijn zo jaren ’90. Ze vergaren allen maar stof, nemen plaats in en zijn onhandig en lomp. Dagboeken kunnen opgefikt geraken in branden of opgegeten worden door de hond.

Facebook zal altijd blijven bestaan, lang na mijn en jouw dood. Het is bovendien een oneindige externe schijf voor je foto’s. Gebruik het verstandig; als je privacy-instellingen scherp houdt, is er niks aan t handje. Gebruik het als dagboek/testament en leef verder op het internet. 

PS LIKE MY FACEBOOKPAGE,PLEASE, nu da ge toch bezig zij. 

Heb jij tips om Facebook te gebruiken? Wat vind jij van mijn visie op Facebook?