Een paar zwangerschapsanekdotes

Een heel bevallingsverhaal delen vind ik te intiem en te vettig, dus anekdotes zijn just fine.
Ook voor gevoelige oogjes – de volgende post.

Zo ging het alvast niét

Als je de verhalen mag geloven, gaat de ideale bevalling zo : ’s ochtends sta je op en je voelt een Pijntje. Na t ontbijt en de douche is dit Pijntje een Groter Pijntje en je belt je man op zijn werk. Die stapt in zijn wagen en pikt je op, samen met je vluchtkoffer vol fancy spancy kleertjes voor de lang verwachte baby. Je puft ondertussen de pijn weg op een uiterst professionele manier.

Rond de middag doorloop je hand in hand met je man alle ademhalings- en ontspanningstechnieken die je vroedvrouw je heeft geleerd. Het bad en de bal, de rustige muziek … OK, het wordt een beetje lastiger en je haar zit wat door elkaar, maar je bent er helemaal klaar voor om middels een wel gemikte plop je kind op de wereld te zetten. De champagne staat al vast klaar.

En dan – nog voor je denkt de epidurale nodig te hebben – is t zo ver. Je echtgenoot weet precies wat ie moet doen – hij leidt je vakkundig door die persweeën, legt dat koude washandje feilloos op je gezicht en vertrekt geen spier als je m wat te hard in de vingers knijpt.

Je zucht een aantal keer op t aanwijzen van de vroedvrouw en *Pops* daar is tie en welkom dat ie is. Niks aan t handje en je zal later met plezier je bevallingsverhaal bloggen, want t was er eentje voor ‘in de boekskes’.

Ik had niks van dit alles. Binnen de paar uur na de eerste ‘au’ zat ik in een weeënstorm met orkaankracht tien. Mijn liefste was al net zo overdonderd als ik en zat er verweesd bij. Bij de zoon smeekte ik om een epidurale en onderging er twée. Bij de dochter was er gewoon geen tijd – ze gleed letterlijk de wereld in binnen de drie uur nadat de eerste wee er was.

….want dit zijn de anekdotes

1. Ook de zoon diende zich sneller aan dan verwacht. De vluchtkoffer stond nog niet geheel klaar. Die moest ik – al hevig lijdend – nog verder inpakken. De baby in kwestie had na de geboorte dan ook de meest schreeuwlelijke kleurencombinatie ooit aan zijn lijf.
2. Mijn liefste en ik, we wilden er een ontspannen geheel van maken van die bevallingstrijd. Met dolfijnenmuziek en zo. Die CD’s zaten nog niet in de vluchtkoffer en boven nog in een doos. David zou dat varkentje wel even wassen, maar vergat van de consternatie halverwege de trap wat ie precies moest doen. Omdat ik tegen dan al niet meer uit de woorden geraakte, lieten we t voor wat t was. En laten we eerlijk zijn – ik zou er toch geen noot van hebben gehoord.
3. De dochter is geboren in een rijdende ambulance aan 90 kilometer per uur. Er waren drie mannen bij en geen van enkele van hen was mijn echtgenoot. Klinkt als een logiraadsel. Oplossing : mijn ouders waren net te laat ter plaatse om de zoon op te vangen, dus stond mijn man met de hysterische buurvrouw nog op de stoep, toen de ambulance vertrok. Tegen dat m in t ziekenhuis arriveerde, net voor de ambulance de spoeddienst binnenreed, was t kind al geboren.



4. Tijdens die rit vloog er ergens een kastdeurtje open, dat bij de geringste bocht tegen het hoofd van de spoedarts sloeg. Die zat ergens tussen mijn benen paniekerig te wezen en had letterlijk zijn handen vol. Een ambulancier wilde de spoedarts te hulp schieten, moest over mijn dikke buik reiken en verloor hierbij zijn evenwicht. Had ik wat anders te doen gehad dan God aan te roepen, t had geleken op een film van Benny Hill.
5. Het bad hielp slechts gedeeltelijk tegen de weeën. De vroedvrouw wilde het deurtje openen zodat ik verder kon gaan kronkelen op t bed, deed hierbij wat verkeerd en zette de ganse bevallingssuite onder water.

De rest van de details bespaar ik je.

Wat vind je van mijn bevallingsanekdotes? Heb je er zelf te delen? Tot ziens in de reacties x