Me and my emotional meltdown

Gisteren had ik een emotional meltdown. Op een onbewaakt moment sloeg mijn dochter steil achterover van een trapje en  t werd me allemaal té veel. Ik heb s goed gesnotterd en wel hierom ..

Ze stond in der blote kontje boven op een huishoudtrapje van slechts twee treden, maar de val was er eentje in slow motion. Ik draaide me net om om wat te pakken en zij mistrapte zich, geloof ik. In ieder geval, ze ging als een speer, recht naar achteren. Gelukkig was er t badmatje om der val te breken. Even goed hoor ik nu nog steeds de misselijkmakende ‘bonk’.

Ik voelde me meteen schuldig. Wat voor een moeder ben je als je dreumes achterover valt en jij in de eerste plaats een dreumes al boven op een trapje zet, in de tweede plaats even je aandacht verslapt en in de laatste, niet onbelangrijkste plaats niet snel genoeg bent om je ‘baby’ op te vangen? Ze huilde natuurlijk op de voor haar kenmerkende manier – met veel drama en intens verdriet.

T was dat weekend dan ook niet de eerste keer – ergens in Gent stuiterde ze ook nog s een trapje af in een luxe-kamer. Ook weeral zonder veel erg, maar met de bekende tranen met tuiten en de hoge uithalen. In ieder geval zag ik gisteren ineens t nut ervan in – niets dat meer oplucht dan s een goed potje te grienen.

  
Met de neus tegen het buikje van mijn dochter, die sneller dan ik het drama had geplaatst en verwerkt, ‘bleitte’ ik hete tranen en wel om het volgende –

1. Als ik haar en de broer nog niet van een trapje kan beschermen, hoe bescherm ik hen dan tegen kindermoordenaars, pedoseksuelen en dronken chauffeurs? 
2. Hoe krijg ik hen door de puberteit en het bingedrinken, het tegenspreken en de verslaving aan de Xbox? 
3. Waarom moeten er VZW’s bestaan die tegen zwarte piet zijn, onschuldige burgers onthoofden zoals IS of die moéten opkomen voor dierenwelzijn zoals Gaia?
4. Ik huilde omdat ik teveel tijd verlies op mijn smartphone en dat ze daardoor te snel groot worden. 
5. Omdat ik al even vergeten ben de vitamine D-druppels te geven. Dank u Nathalie om me er aan te doen denken.
6. Omdat ik wel s tegen ze schreeuw, terwijl dat niet zo hoeft. Ze heeft het gevoel van drama niet van vreemden, denk ik.
7. Een witte of een crèmekleurige broek hou ik nooit wit of crèmekleurig. Er komen altijd wel vlekken op of zwarte kinderhandjes.
8. Mijn echtgenoot wil dat ik tussen de regels kan lezen – en die gave heb ik niet altijd.
9. En om dit huilde ik ook > filmpje.

En zo kon ik nog wel even doorgaan. 

U moet namelijk weten – mijn man zegt dit vaak over me. Er is bij mij alleen maar zwart en er is bij mij alleen maar wit in het moederschap. Er is geen middenweg. Als ik vind dat ik te veel met de smartphone bezig ben in plaats van met mijn gezin, sta ik bij wijze van spreken al aan de vuilnisbak om m weg te gooien. Snap je? Ik heb het heel moeilijk om mijn rol als moeder te relativeren. Of ik ben de perfekte ma of ik ben gewoon barslecht en verdien het te worden onthoofd door een certain VZW.

Ik maak me ook meteen druk als het een dag wat minder gaat. Zoals gisteren dus. 

Had ik al gezegd dat Chloé Grace al lang over de valpartij was? Ondanks alle intense huilpartijen, ‘herstelt’ ze snel van ongein – misschien wel dóór t feit dat ze zo lekker hard en hoorbaar haar gevoelens aan de wereld mededeelt. 

Lig ik nog wat na te hikken in der schoot, voel ik twee handjes over mijn haren gaan. ‘Aaaaaai’ en ‘aaaatssssie’ – het eerste ligt voor de hand, het tweede betekent zoveel als ‘eikebah’ of ‘vies’. Ik kijk op en zie haar mij heel intensief opnemen – ze is bedremmeld en duidelijk een beetje aangedaan dat mama de tranen de vrije loop liet. Ze trekt een heel empathisch mondje.

En als er iets is wat me door een boze bui haalt, is het wel te mogen constateren dat ik ze minstens empathie heb bijgebracht! *bigsmile*

Huil jij wel s alsof je je laatste oortje hebt versnoept? Voel jij je wel een ‘slechte’ mama of papa? Haal me erdoor of juist niet in de reacties!