Likoké – Liefde gaat echt door de maag

In de voorbereiding op onze zomerreis naar de Franse Ardèche, raadpleegde ik tripadvisor. Op de tweede plaats in hun ranglijst, staat het restaurant van Piet Huysentruyt, Likoké. Slechts 27 kilometer van Vallons Pont d’Arc. Gehypet in Vlaanderen, want alom tegenwoordig op de tv. Is het de trip door de bergen waard? MamaExpert zocht het voor u uit.
   
 
De reservatie gaat snel en gemakkelijk. Al veertien dagen voor de afreis, bestel ik een tafel voor vier. Hun website is klaar en duidelijk. Behalve de geeikte gegevens, zoals naam en adres, wordt er naar allergieën, specifieke voedingswensen en zwangerschappen gepolst. Er wordt wel een borg gevraagd – mocht je onverhoopt verhinderd zijn en zo onbeleefd zijn dat niet te laten weten, komt dat je duur te staan. Middels een kredietkaartgarantie wordt er per persoon 100€ ‘vastgezet’. Ik kan hier mee leven en maak een afspraak voor donderdag om 19 u.

Inderdaad slechts 27 kilometer, van waar wij residentieren – maar zoals altijd kost de trip best wel wat tijd, want er zit altijd wel een verrekte berg tussen. Mijn moeder zorgt voor de nodige entertainment, want die heeft hoogtevrees. Likoké ligt in Les Vans – waar voor de rest niks te zien is, behalve slaperigheid, rust en vrede. We hadden met zijn allen een vrijstaande hoeve en een reusachtige inrijpoort verwacht, maar Likoké is een rijtjeswoning met een typisch terrasje, inclusief de rustieke wijnranken. 

Alleraardigst, maar niet erg opvallend. We rijden er in eerste instantie vrolijk voorbij.
We worden erg vriendelijk ontvangen door een jong stel, wat later Huysentruyt’s zoon blijkt te zijn, cyriel en naar mijn gok, diens vriendin. Huysentruyt zelf komt nog tijdens het aperitief en de hapjes handjes schudden – zijn kop zullen we de komende maaltijd geregeld zien, want hij is niet te beroerd om vanuit zijn keuken gerechten te serveren en toe te lichten.

Er zijn drie menu’s – 85€ | 135€ | 175€. Omdat in het ‘goedkoopste’ menu hersenen en inktvis worden aangeboden en de mannen uit ons gezelschap dat niet zien zitten, kiezen we voor het tweede. Zeven gangen en laten we s gek doen, we nemen de aangepaste wijnen erbij (40€). We vertellen Piet wel dat we geen van vieren rode wijn lusten. No prob, witte wijn it is then.
We willen ons apero’ke en de hopelijk fantastische hapjes gebruiken op het terras. Er zijn twee keuzes, de huisaperitief of een speciale witte wijn. 

En dat ze fantastisch zijn, de hapjes. Inventief, een lust voor het oog en smaken die ontploffen in je mond.
De volgende hapjes vonden gewillig hun weg naar ons keelgat.

  Worsten – Gerookte amandel

Op de schedel van een klein zwijntje ! Zoals de gehele maaltijd, geleverd met een handleiding. Je moet de worstjes in de saus op het schedeltje doppen.

  Boom – Olijf en komkommer

Ook hier ‘zo moet je het eten’: eerst het pipetbuisje in één slok achterover slaan, een stukje van de ‘boom’ afbreken, in de tapenade soppen en daarna het patééke opeten. Een heel gedoe en best wel wat geknoei, maar het plaatje klópte ! 

  
Varkenstrip – Andouilette en mosterd

 Schors – Terrine de campagne en mango

De ‘schors’ was een soort merinque – die moest je dan beleggen met de terrine de campagne ( bij ons : de paté) en de mango. Ik hield mijn broek niet proper, maar wat een ongekend mondfeest! Zo’n hapjes moeten je nieuwsgierig maken naar wat gaat komen, goesting geven om verder te eten én een signature zijn van de chef en zijn keuken. Opzet tot de derde macht geslaagd.

Moambe

 D I N E R binnen in Likoké

 Bouillon – Sardine en avocado

 Geserveerd met warme broodjes met gezouten boter | mout met crumble
 Bol – Forel, asperge en hazelnootboter

Persoonlijk vond ik deze de minst lekkere gang. De smaak van de hazelnootboter was me té ‘vet’. Op mijn Facebookpagina vind je een filmpje van de bijzondere presentatie.

 Bouillon – Sardine en avocado

Leuk gepresenteerd deze, met het doodshoofdje. Alle borden hadden wel een aardigheidje – en Piet en zijn voltallige personeel kwamen steeds aan tafel om sausen apart te presenteren en zo.

  Bro(kloot)coli – Grietbot en prei

Ondanks het opmerkelijke ingrediënt, heel lekker en alweer een feest voor t oog!

  Kalf – Langoustine en morielje

Chorizo – Ansjovis en aubergine (om onduidelijke reden geen foto van – ik zal in zwijm hebben gelegen).

  Coucouron – Dadel en rode wijn

  Golf – Aardbei, zwarte look en amandel

De naam zegt het zelf – het bolletje ijs werd met een echte golfstick in het gaatje getikt. Ambiance!
Het langgerekte culinaire orgasme werd afgesloten met wat zoetigheden – liflafjes noem ik ze. Ik heb hier van geen foto’s, maar het leukste was de Lik-oké. Een soortement stevig fruitpapje met de afbeelding van een mannentorso voor de dames en een damespoep voor de heren. Die mocht je van je bord likken en er werd dan een polaroid van genomen, die je mee naar huis mocht nemen. Helaas ging de onze verloren in de drukte.

I N T E R I E U R
Het interieur is modern en stijlvol. Zelfs naar toilet gaan heeft een zekere grandeur, een sterrestaurant waardig.

   
    
    
    
 
De rekening is inderdaad gepeperd – maar het is het waard. Er is sfeer, er is ambiance. Er is het exclusief karakter (wij zaten met zijn vieren zelfs apart!). Het eten is van een zodanig hoog niveau – dat de tranen soms in de ogen schoten. 

Hele leuke, beetje nonchalante bediening en lief en behulpzaam personeel. Wegens de drukte hadden we één klein (synthetisch) haartje in onze apero en er werd, denk ik, één gang te snel ingezet. Dat bedekken we met de mantel der culinaire liefde – want een toprestaurant runnen met zoveel man personeel is af en toe een kwestie van snel improviseren. Ondanks het systeem van de ‘oortjes’.

Dank je Piet. T was ons een genoegen.
Zelf ook proberen?

Website van Piet
Al s gaan eten op zulk een hoog niveau? Wat vond je er van?