Waarom ons lang weekend in het water viel

Ik schrijf dit op zondag. Boven ligt een man zich voor te bereiden op de nachtdienst middels bijslapen. Of op voorhand slapen, zo u wil. Mijn dreumesdochter ligt ook in der bedje. Met de zoon heb ik net een discussie gehad – of liggend drinken eigenlijk wel kan. Beiden zijn gespikkeld. Of hoe een lang weekend zowel letterlijk als figuurlijk in het water viel.

U kent het liedje wel. Op een kleine paddestoel, vol met witte stippen.. Hier lopen twee gespikkelde paddestoelen rond, al betreft het wel rode stippen. Blaasjes eigenlijk, gevuld met een gek, bruin-oranje vocht. Mijn beide kinderen hebben de waterpokken, de windpokken en de wijnpokken of varicella. Ze jeuken of ze jeuken juist niet door t spul van de apotheker. Mijn zoon is geen held als je t drie maal daags aanbrengt – koud, nat, misschien steekt het een beetje. De dochter vindt het grappig – bij haar kietelt het. Ik sta als een gek te krabben. Voor alle zekerheid maar even nagevraagd bij zij die mij negen maanden heeft rondgezeuld – maar ik ‘kan op mijn beide oren slapen’. Dat krabben is moederlijke empathie.

Zoon versus dochter

Tegen deze zeer besmettelijke kinderziekte wordt er niet ingeënt. Tegen de mazelen wel. Het is nog een geluk bij een ongeluk dat ze het beiden hebben, want school en crèche is even uitgesloten de komende week. Ze mogen pas terug komen, als de blaasjes droog zijn.

Ze hebben lichte verhoging en vooral Chloé Grace is hangerig. Daarom ligt ze nu – tegen der schema – in haar bedje. Buiten is het zonnig. Gisteren viel de regen nog met bakken uit de lucht. Dat en de pokken, het gaf niets, want er stond niet echt iets op t programma*.
Vandaag had ik wel wat willen gaan doen. In dit artikel stond wat precies ( zie het of-of menu). Voor Hans, mijn trouwste lezer, had ik graag het middeleeuws festival in Berlaar bezocht. Maar sorry, Hans, tzal voor volgend jaar zijn. Met twee blaasjeskinderen weg gaan – t mag, hoor, ze hoeven niet thuis te blijven. Maar ik weet niet of dat geapprecieerd wordt in de bewoonde wereld. Mensen hebben ‘Cordon’ gezien, he? Of ‘Worldwar Z’.

Ik heb dit lange weekend echt niets voor mijn blog kunnen doen,behalve veel vooruit schrijven. Ik word ook zo een beetje gek van t binnenzitten en van t bezorgde moedertje te spelen. I want ouhout! CG zit ne godganse dag op mijn arm te kwijnen, zoals alleen zij dat kan.

24 uren later

Ondertussen is het maandagochtend. Afgelopen nacht was hel. Mijn dochter lijdt niet in stilte – en dat zullen we geweten hebben. Na -tig keer te zijn opgestaan, nam ik haar maar mee in bed. Ook dat is geen succes. Je kan weinig voor der goed doen. De ene keer tegen me aan, de andere keer zagend en klagend ronddeinen op t waterbed. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb net zo weinig geslapen als mijn man, die nachtdienst heeft. De blaasjes zijn er nu helemaal door – echt een vreselijk gezicht. De zoon heeft er minder in aantal. Hij heeft er ook minder last van (of is dit de spreekwoordelijke uitzondering op de regel dat mannen niet tegen ziek zijn kunnen?). Anyhow, de strijd is hier nog lang niet gestreden.

Er is weinig te beginnen tegen de windpokken. We pakken de koorts aan, als Chloé Grace haar Perdolan wel wil. Want behalve de wereld laten weten dat ze zich ellendig voelt, is ze een krak in het ‘nee’ zeggen. Hebben we dat ook weer – de peuterpuberteit komt vroeg bij haar. En voor de rest gebruiken we dus Cytelium om de jeuk tegen te gaan. Die hadden we achteraf gezien misschien beter in de zalfvorm genomen, maar ja.

Wie heeft er nog tips om deze pokke(n)kinderen**door hun eerste kinderziekte te loodsen? Voelde u zich ook zo op uw tandvlees toen het u (enfin, uw kids) overkwam? Help me met een bemoedigend woordje.

* Helemaal klopt dit niet. Er was een bezoek aan Brugge gepland, maar dat werd geannuleerd door mijn bruidje.
** Natuurlijk meen ik dat niet, maar ik moést het toch effe gebruiken – ik vind het mooi gevonden van me 🙂