Bye bye tutje ! Bezoek aan de Tuttenboom.

Het Vlaamse ’tutje’ heet in Nederland de fopspeen. Ik sta er meteen bij stil dat ‘fopspeen’ de lading beter dekt dan tutje. Wat er ook van zij, ooit komt de tijd dat het tutje uit de mond van je kleuter moet – maar hoe pak je dat aan? In Vlaanderen bestaat er een leuk iniatief voor. Benieuwd wat ? Lees dan zeker verder.

Zodra Dominic geboren werd en ‘aangelegd’ werd aan de borst, werd meteen wat duidelijk. Het zou nooit wat worden tussen mijn borst en hem. Hij leek gewoonweg er niet de bedoeling van te snappen. Dat was helemaal anders, toen we voor t eerst een fopspeentje in zijn kleine bekkie duwde.

  
 Dominic was een droom van een boreling. Je hoorde m zo weinig dat we af en toe dachten dat ie dood was – gingen we als een idioot zijn ademhaling controleren. Daarom ook hielden we m ’s nachts graag bij ons op de kamer. In zijn kille transparante ziekenhuisbedje voelde ie zich blijkbaar eenzaam, dus dan liet ie zich wel horen.  De verpleging wilde weten of we een tutje wilde.

Hoe tittie of tutje ons leven binnensloop

Sindsdien zie je eerst Dominic en dan zijn ’tittie’. Hij vroeg om zijn BFF op momenten, dat ie wilde relaxen. Voor televisie – na een zware kleuterklasdag bijvoorbeeld. Met zijn vaste stel knuffeldieren, een dekentje, een paar kussens in zijn nek en het onvermijdelijke tutje. Of bij t slapen gaan. Eigenlijk was onze Dominic een gemakkelijkere baby en kind door zijn tittie – ons meisje heeft nooit een tutje gewillen. Bij haar moet je meer improviseren om haar tevreden te stellen.

Het was zo met m vergroeid. We betrapten er onszelf dat we m wel s vergaten, de tittie. Hoewel verboden door ons op openbare plaatsen, had ie het ding nog tussen zijn tanden. En ging het fluks van zijn mond naar mijn handtas – zever incluis. Of die keer dat we m écht waren vergaten – thuis op t aanrecht. Op een zonnige dag gaan we gezinsgewijs naar een plaatselijke braderij. Onze zoon bleek verslaafd – zowat het hele uur dat we het daar uithielden, heeft ie gejankt. Voor dat plastieken geval met  ‘Cars’ erop. Want toffe tutjes hebben we zeker gehad, tot en met lichtgevende exemplaren toe. Dominic was trouwens een kenner : de goedkope fopspeentjes van de supermarkt was ‘brol’, enkel de dure ( en neem dat maar letterlijk) van meneer apotheek wilde ie in zijne gaffel hebben.

  
 Maar er komt een tijd dat je met je neus op de waarheid wordt gedrukt. Als je zoon twee keer achter elkaar zijn holle, zachte fopspenen kapot bijt ( en je dus moet gaan investeren in een vol, hard tutje), dan weet je dat er verandering op til is. Het tweede teken aan de wand ? Onze tandarts. Gespecialiseerd in kindertanden, dus zal wel weten waarover ze spreekt. Keek in het kleutermondje van Dominic, die er niet al te gerust in was. Mama was dat ook niet – en gelijk kreeg ze. ‘Sja, mevrouw – heeft Dominic een tutje?’. Ze geeft me meteen het antwoord voor ik mocht verkiezen te liegen. ‘Ik kan dat zien aan de stand van zijn tandjes’. ‘Ooh’. Mevrouw de tandarts is stellig. Tussen drie en vier jaar moet tittie vertrekken. Het komt wel goed met de stand van zijn gebit, maar actie is geboden.

En zo verliet tittie of tutje ons leven

Nu is actie en actie twee. Zeker als je zoon zo lekker slaapt met een tutje. Zeker als zelfs mama echt heeeel lang heeft getutterd vroeger en zich dat nog meent te herinneren. *grijns*

  Maar toen was er dat andere : dat onze zoon qua taal niet zo ver stond als zijn klasgenootjes, zei de juf. Op driejarige leeftijd bleef Dominc het koeterwaals bezigen. Tutjes en koeterwaals schijnen een positieve correlatie te hebben. Dat ik m als zijn mama wel verstond, deed er niet toe. Het Centrum voor Leerlingenbegeleiding heeft voor elk kind een stempel klaar en die van onze Dominic stond op zijn voorhoofd gebeiteld.  Dit kind moest van zijn tutjesverslaving af ! Maar waar er mee blijven? Meegeven aan Sinterklaas of aan de paashaas ? Die waren nog ver af ( ook in zijn beleving). In een put begraven in onze tuin, daar gaat ie vast achteraan met zijn schop. Gewoon de vuilbak in? Naah, ook maar triest.

Al sinds 2012 bestaat er hier een iniatief om tutterkinderen van hun tutje af te helpen. De zogenaamde Tuttenboom. De eerste werd opgericht in Aalst, maar al vlug volgden er andere bomen over de gehele Vlaamse regio. Onderanderen in Geel op Domein De Bogaard, waar wij met Dominic afscheid gingen nemen van zijn fopspeen.

Belangrijk is dat je er een hele jaar door met je kleuter naar toe kunt gaan. Van zodra ie ervoor klaar is, staat de tuttenboom op je te wachten. Kijk op de foto’s om te weten hoe het was voor ons – en voor onze zoon. Op De Bogaard is er een kinderspeeltuin en een -boerderij om het leed te verzachten.

 Nu, een aantal weken later, lijkt de juf gelijk te krijgen. Zijn taal gaat er horenderogen op vooruit. Hij perst er zinnen uit van meer dan drie woorden en zelfs dingen als ‘plafond’ en ‘dikke vriend’. Hij ondervindt nauwelijks afkickverschijnselen – als m naar zijn tittie vraagt, verwijst ie zelf naar de Tuttenboom. En als we volgende keer nog s op de martelstoel zitten van onze tandarts, zal ik me geen sloppy mommy voelen.

Hartelijk dank, Tuttenboom ! Moge uw takken nog lang de titties van Kindjes dragen. U heeft van mijn zoon een man gemaakt.

Ook interesse in dit projekt?

Kijk dan op deze website.

Hoe is jouw kind van zijn tutje of fopspeen afgeraakt? Wanneer en waarom is dit gebeurd? Heeft jouw kind er last van gehad? Graag uw verhaal in de reacties.