Imagine .. Ik ben op het verjaardagsfeestje van het kind van een vriendin. Hoewel het kind in kwestie nauwelijks uit de luiers is, organiseert mijn vriendin een gathering voor de vrienden, een gathering voor de familie en een feestje voor de gehele (kleuter)klas. Ik ben zelf partyplanner, dus ik trek niet noodzakelijk mijn wenkbrauwen op bij zoveel moederlijke vlijt. Bovendien ben ik een cadeautjesperfectionist, dus ook de verjaardag van een kleuter is goed om uren door winkels te dwalen om nét dat geschenk uit de rekken te trekken, dat de krijger altijd al heeft gewillen. En dit geval is dat LEGO voor meisjes. Helaas pindakaas – mijn geschenkje wordt ras-ras opengescheurd, snel bekeken en dan gedeponeerd bij de hoop ander gekregen speelgoed. Er wordt geen dank je gezegd of geen kus gegeven, alleen snel-snel overgegaan naar t volgende. Ik ben gekwetst. En ik kijk rond en ik merk de hoop speelgoed op dat niét op deze verjaardag is gegeven. Er zit een hoop elektronica bij en Playmobil en LEGO voor meisjes. En t ligt allemaal verloren in een hoek en door elkaar. En besef meteen dat dit kind alles heeft.
De maand december nadert met rasse schreden. Die zit tjokvol feestdagen – Sinterklaas, Kerstmis en Oud op Nieuw. Bij sommige mensen slaat de angst nu al toe, want die dertiende maand is er pas in januari. Toen de grootouders van Dominic en Chloé Grace nog gewoon ouders waren, zal dat niet anders zijn geweest, het was de generatie van moeder-aan-de-haard en moest er van slechts één pré worden rondgekomen. Toch was er meer vervoering bij ons, kinderen, meer uitkijken naar bijzondere momenten. Toen mijn zussen en ik nog twee vlechtjes hadden met van die plastieken bollekes erin, toen kregen wij slechts één maal speelgoed per jaar en dat was niet eens van onze ouders, dat was van Sinterklaas. Hadden we geluk, kregen we ook met de verjaardag en met Kerst een stukske ( met nadruk op stukske) speelgoed; hadden we pech, was het iets nuttig.
Nu krijgen kinderen een heel jaar door speelgoed en geschenken. Geen verwennerij meer, maar een evidentie ! Kinderen zijn nergens blij mee. Ze hebben al zoveel en krijgen nog meer. Tegenwoordig is het Sinterklaaslijstje er niet meer om mee te spelen, maar om te hebben. En kinderen kan je in dezer niets verwijten, ze benutten slechts hun kansen en bespelen (no pun intended) ons, die gejaagd door de commerce en misplaatste liefde, niks liever doen dan te kopen. Kinderen zijn OVERVOERD.
Weten wij, als ouder nog wel waar we ons kind blij mee maken? Een kind kan nochtans geen speelgoed te veel hebben, heb ik s ergens gelezen, maar speelgoed moet in de eerste plaats aanzetten tot het gebruiken en uitbouwen van de fantasie. Spelen is een fundamentele menselijke behoefte, maar er is niets tegen wat gezonde verveling af en toe – en een kartonnen doos en wat oude lappen om een kasteel mee te bouwen.
Volgens gondola.be geven we met zijn allen 310 € (inclusief videospelletjes) aan speelgoed uit over een heel jaar.
Geven wij ook niet aan onze kinderen om t gemis (so to speak) van vroeger goed te maken? Want laten we eerlijk zijn, van de gehele Sinterklaaslijst die ik bijeenpuzzelde uit de speelgoedboekjes, gaf Sinterklaas juist niks. Sinterklaas hield zich netjes aan t gezinsbudget – en wie neemt m dat kwalijk? De hele speelgoedindustrie is er ook niet vreemd aan. Je kan het hele jaar door koopjes doen en bij elke film, elke TV-serie draait de kidsmerchandising op volle toeren. Zelfs in de chipszakken zit een hype verborgen.
Waarom zijn onze kinderen arme kinderen ? Omdat ze nergens meer naar uitkijken. Ze doen hun mond open en er valt een druiventros in. Laat me afsluiten met een persoonlijke anekdote – once upon a time vergat ik Sinterklaas hardop te bedanken voor al het moois dat ie had gebracht. Ik was derhalve ongerust, ervan overtuigd dat ie t jaar erna ons appartement zou voorbij moonwalken. Een jaar duurt dan lang, gelukkig geraakte mijn ondankbaarheid ondergesneeuwd door andere kinderlijke beslommeringen en had Sinterklaas een kort geheugen. Maar als dit geen vervoering is, geen uitkijken naar … Ik wens dat alle kids van na 1975 toe.
PS Ik steek de hand in eigen boezem : voor het verjaardagsfeest van mijn zoon spaar ik kosten, noch moeite en gisteren kwam zijn vader met een speelgoedauto naar huis – een
BMW.
Wat vinden jullie van dit opiniestuk? Love to hear from you xoxox
