Waarom wij dit jaar geen speelgoed, maar ervaringen geven aan onze kinderen

Geen speelgoed, maar ervaringen! Ik ben gek op mijn kinderen. Onze familie is gek op mijn kinderen. Iedereen is letterlijk gek op mijn kinderen, zelfs de Sint. Ik vertel in dit artikel waarom wij er voor kiezen geen speelgoed (meer) te geven. En wat onze oplossing is om hen (terug) de waarde van het krijgen te leren kennen.

De blauwe trein

Vorig jaar werden mijn pagadders van bijna 5 en zeven op hun wenken bediend. Alles wat hun kleine hartje begeert, kregen ze.

Dominic zette zijn zinnen op de ‘blauwe’ goederentrein van de LEGO City reeks. Een heel jaar sprak ie over niks anders. Hij zou zijn leven er voor geven, als je ‘m moest geloven. Het is dan ook een tof ding: middels afstandsbediening rijdt het helemaal uit zich zelf over een resem sporen. De prijs is ook tof, iets van een bijna 170 euro.

Dat ie nog geen trein had, scandeerde hij meer dan eens het afgelopen jaar.

Schromelijk overdreven! Falikant gelogen! Gesproken met twee tongen!

In 2017 kreeg ie van de Sint, die er warmpjes in zit, de LEGO-passagierstrein. Die net zo mooi over de sporen rolde als een echte trein van de NMBS, maar al even gauw in panne stond (en daarom overal te laat kwam). Teleurstelling alom en de start van een nieuwe hartenwens. De blauwe trein dus.

Oma streek over der warme hart en gaf mijn zoon voor zijn zevende verjaardag een (LEGO)geblokt transportmiddel. Niet de blauwe, maar de groene trein. Dat de kleur een dolk door het hart van mijn kleine ventje is: papa bokste de trein professioneel in elkaar, maar die (de trein, niet papa) geraakte snel uit de gratie.

Chloé Grace is van het zelfde pak een broek. De Goedheiligman bracht haar afgelopen najaar het houten poppenhuis van Lidl. Ze keek er nauwelijks naar om.

Liever brengen ze hun (kinder)tijd door op schermen: die van de tablet, de televisie en de smartphones van mij en mijn man.

De druppel die de emmer deed overlopen,  was het bezoek van de lieve dame die af en toe op onze bloedjes past. Het eerste wat Dominic en Chloé Grace wilden weten: ” of ze cadeautjes voor hen bij had”. Flabbergasted en beschaamd was ik. Heb ik zo mijn kinderen opgevoed, dat ze gelijk bedelaars hun hand moeten openhouden voor de eerste de beste gift? Kunnen ze niet overleven zonder materiele zaken?

Wat is voor hen de waarde nog van iets te krijgen?

Vroeger

In mijne tijd, he, toen was het zo anders. Speelgoed kregen we enkel in december als de Sint verjaarde. Een heel jaar keken we er naar uit, om dan ontzettend blij te zijn.. met een postzegelalbum (echt gebeurd!). Was ik jarig, kreeg ik steevast praktische geschenken. Bleh –

Ik herinner me nog de hype van de babypoppen. Eigenlijk speelde ik niet met poppen, maar omdat mijn hele klas er eentje had, zeurde ik tot mijn oma zwichtte. En nu, bijna dertig jaar later – onder de stift en compleet naakt – is hij er nog steeds (want het is een jongetje; zijn naam stond op zijn blauw-wit geblokte salopet).

Verwend

Toegegeven, kinderen van bloggers zijn verwend. Door de barterdeals is het een heel jaar door Sinterklaas voor hen. Dat besef ik maar al te goed.

Al geruime tijd ga ik niet meer op elk voorstel in – ik kijk wat we écht kunnen gebruiken en wat ze werkelijk blij maakt. Speelgoed schuif ik door naar verjaardagen bijvoorbeeld. (Of stiekem naar de Sint).

Je moet overigens ook bedenken wat er gebeurt met ‘afgedankte’ spullen. Weggooien? Naar de Kringloopwinkel? Op tweedehandssites zetten?

(Diene f* afvalberg waar je elke dag mee geconfronteerd wordt)

Je betrapt er je zelf op dat je als mama alleen nog maar sorteert en wegbrengt. ’s Nachts en stiekem, want als je kinderen wat merken, is het paniek – “daar speelde ik nog mee, mama!” Ja ja.

Ik ben gek op mijn kinderen. Onze familie is gek op mijn kinderen. Iedereen is letterlijk gek op mijn kinderen, zelfs de Sint. Het zijn dan ook zulke lieve en welopgevoede schatten, maar de hebberigheid beangstigt ons. Dat is het leven niet. Dat je je mond opent en er een tros druiven in valt.

Trop est trop

Is het creëren van herinneringen niet belangrijker dan je kroost te overladen met speelgoed? En hoe moet het met de dankbaarheid en de ‘honger naar’? Het verlangen naar?

Ik vroeg me dat al eerder af.

Hoe graag ik mijn baby’s alles wil geven wat ze willen: trop est trop. En trop is te veel!

Dus wordt 2019 een jaar van kommer en kwel voor Dominic en Chloé Grace. Mama en papa kiezen bewust voor materiële deprivatie. Geen speelgoed meer, maar ervaringen! Omdat het krijgen belangrijker werd dan het verlangen naar. Onze kinderen veranderden in kleine bedelaartjes, terwijl mama en papa toch elke dag hard werken om hen te geven waar ze recht op hebben.

Onze stinkerds krijgen dus geen speelgoed meer,

tenzij uit interessante barterdeals. Barterdeals komen niet en masse binnen en we kunnen selecteren. 

Mama en papa gaan voluit voor ervaringen. Voor verjaardagen vragen we enkel nog praktische geschenken: pyama’s, kleding, eventueel een spaarcentje.

Geen speelgoed maar ervaringen!

1. We kiezen bij voorkeur voor ervaringen die niets of weinig kosten.
2. Het is fijn om in gezinsverband dingen te doen, maar er zullen ook individuele dates zijn met onze kinderen: ik ga met mijn dochter op Wonderweekend!
3. We willen vaker weg, maar niet naar het buitenland! We gaan lekker twee keer naar onze geliefkoosde Belgische kust.
4. Ik wil tradities en rituelen creëren voor mijn gezin.
5. En vast de meest opmerkelijke: ik leer mijn kinderen opnieuw spelen.

Leestip op MamaExpert

Tradities en rituelen creëren voor je kinderen, zo doe je dat?

16 coole en nieuwe familietradities en -rituelen om nog dit jaar mee te starten!

Opnieuw leren spelen

Klinkt gek, realiseer ik me. Maar door de toenemende digitalisering van onze maatschappij spelen mijn kinderen niet (meer). Ik merk haast geen fantasiespel meer bij mijn kinderen.

Of jawel, maar dan passeert allerlei ongein van YouTube de revue: mijn zoon is gek op ‘Five Nights at Freddy’s’. Soms moet ik Bani (of zoiets) spelen. Nochtans is Lexi toffer.

Geen fantasie hebben, het is vast ook de reden waarom mijn dochter haar poppenhuis links laat liggen. En mijn zoon zijn LEGO-trein. Dacht ik zo.

Dus leer ik ze spelen.
Of ik dat fijn vind? Neuh. Eigenlijk is het niks voor mij (iets met ontgroeid en to do lijsten die ik niet uit mijn hoofd krijg). Maar de kinderen worden er happy van en alles voor de kinderen, toch?

In een latere blogpost kom ik hier op terug.

Algemene conclusie

Ik denk dat het leven voornamelijk om mooie herinneringen maken zou moeten draaien. De dingen die je doet voor je kinderen, zou je met oprechte aandacht moeten doen. Geen speelgoed, maar ervaringen zorgt dat je tijd maakt voor de ‘gewone’ dingen in het leven.  Het leven waarin jij je kinderen de belangrijke dingen laat zien. Hierbij zouden ze zelf in alle rust dingen mogen ontdekken en leren. Mij lijkt het dat als je ‘bespaart’ op het geven van materiele dingen en investeert in ervaringen, je daarbij oprechte aandacht hebt voor je kinderen.

Q: Wat denk jij?