Momentopname – de laatste dag van zomer 2016

Ik bega vast een doodzonde door te vertellen dat ik geen fan ben van Quinten Tarantino. maar in deze blog doe ik wat hij doet – een momentopname zoals in ‘Reservoir Dogs’. We stappen dus meteen in de actie.

‘Voeten van tafel’. De dame naast ons klinkt afgemeten, een beetje uitgeteld. Ze is alleszins het gedrag van der zoontje moe; dat heb ik al een tijdje kunnen volgen.

De setting is het plaatselijke ijssalon. Een terras, niet al te groot – de tafeltjes staan gemillimeterd op elkaar. Er is schaduw door middel van een grote parasol, die vreemd genoeg niet helemaal open geklapt is. Het is nog steeds zomer en windstil.

Ik ben net het huis uitgevlucht. Iets met kinderen die elkaar plotsklaps niet kunnen luchten en mijn onvermogen om daar constructief mee om te gaan. De zoon van vier gaat de fiets op en de kleinste in de Thulewandelwagen. Tot niet eens zo lang geleden weigerde ze deze te bezigen wegens enkel voor baby’s, sinds kort wil ze er in gaan dutten. Begrijpen wie begrijpen kan.

Lees hier meer over onze handige Thulewandelwagen.

Het is warm, zweterig. De zomer was er niet eentje om over naar huis te schrijven. Veel regen en ondermaatse temperaturen – maar ze, de zomer trekt zich nu recht en dat is fijn. Een ijsje dringt zich op en daarna misschien de speeltuin. Niet dat daar veel te beleven valt, vind ik, maar het is het enige wat zich op wandelafstand bevindt. Voor de Averegten, de trots van de buurt, dien ik de auto te nemen en daar heb ik geen zin in. Het is en blijft een hele volksverhuizing, zo met twee kinderen onder de vijf jaar.

Het jongetje naast ons heeft al gegeten maar wil nu wat er zich op het bord bevindt van de moeder. Deze is daar niet mee opgezet. Er zit ook een bejaarde dame aan tafel, die geduldig haar reeds gesmolten ijsje naar binnen lepelt en die zegt iets wat alleen oma’s zeggen – dat ze had gemeend dat de jongen ‘wel iets braver zou zijn vandaag’.

Mijn eigen kinderen weten vandaag ook van de warmte. Chloé, al geruime tijd in een terrible two fase, klimt in en uit de wandelwagen – en moet niet en dan wel naar toilet. Dominic wil een ‘Kindervreugde’. Twee bolletjes vanilleijs met discosprinkels, waarvan ie uiteindelijk de helft zal laten liggen. Helemaal ongelijk kan ik ‘m niet geven. De vanilleijs van mijn schoonmoeder is lekkerder. Ik zie geen zwarte stipjes en moeten die er toch zitten in vanilleijs, dacht ik.

De speeltuin is netjes onderhouden, maar nooit erg spannend. Toch heeft ie een eigen bende – een tweetal groepjes scholieren zitten her en der op de speeltoestellen en houden die overeenkomstig hun status bezet. Ik hoor ze praten. Het gaat over een kerel, wiens drinkgedrag volgens diens moeder de spuigaten uitloopt. En over eentje die begon te huilen in de klas, omdat ie zijn fruitdrankje niet bij zich mocht houden. Of hoe reputaties worden gemaakt en gekraakt op een school. In de zeldzame minuten dat mijn twee kinderen mij niet gebruiken als klimrek, kan ik luistervinken. De zon schijnt vriendelijk door mijn gesloten oogleden.

De straten zijn stil. Het dorp, waar ik ondertussen zeventien jaar woon, is nagenoeg uitgestorven. Het terras van het ijssalon is ook leeg – het is bijna etenstijd. Mijn zoon geeft van jetje op zijn fiets-met-hulpwielen, onderweg naar huis; ik kan hem nauwelijks bijhouden. Ik zie de blote tenen van mijn dochter uit de Thule steken. Als mijn kinderen zich ergens thuis voelen, gaan zonder pardon de schoenen uit, dus ook in de speeltuin.

Straks begint de mallemolen weer – het avondeten, de douche en uiteindelijk het slapen gaan; niks hiervan zal van een leien dakje gaan. Ik zet me alvast schrap. Maar nu nog heel even, toch zolang de weg naar huis duurt geniet ik van de zomer.

Q: Herkenbaar?