Kinderen dwingen of aan sporen hun bord leeg te eten, is geen goed idee, zo blijkt. In de vintage huishoudens was het al een duidelijke huisregel en ook hedentendage zeggen ouders het vaak – als kinderen hun bord niet leeg eten, krijgen ze geen toetje.
Ook ik zat als klein Neleke wel eens lang aan tafel omdat ik mijn bord moest leeg eten en torenhoog tegen dat laatste spruitje opzag. Uw favoriete blogster lust nu zowat alles maar als kind ging het niet altijd even vlot. Als hele kleine baby at ik gelijk een vogeltje, naar verluidt. Ik at zo miniem dat je mijn ribjes kon tellen. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom mijn ma één duidelijke regel had amongst others -het bord moest leeg tot het laatste spruitje of we gingen niet van tafel. Het was haar koppigheid tegen de mijne en ik verloor altijd. Dat zij de porties op schepte, deed niks ter zake. Het was de jaren 80; de hongersnood in Ethiopië werd geregeld aangehaald om het eet-je-bord-leegprincipe van ons ma te steunen. Omdat de baby’s aldaar zouden stérven om onze spruitjes op hun bord te krijgen. De ironie ontging ons toen volkomen.
Ondertussen lijkt het adagio van de lege borden enigzins ongelijk te krijgen. Onderzoek van het European Journal of Clinical Nutrition in Medical Express wijst uit dat kinderen die tijdens de jeugd al hun bord tot het einde moesten legen dat ook zullen doen als ze volwassen zijn. Die kinderen zullen per definitie een hogere BMI hebben dan kinderen wiens ouders er geen halszaak van maakten of maken.
Bovendien vermoord je als het ware het innerlijke signaal van ‘ik heb genoeg’. Kinderen die alles moeten op eten, herkennen dit signaal niet meer en overeten zich, met alle gevolgen vandien. Beter is ze kleine porties voor te schotelen en bij te scheppen, als ze daar om vragen.
Beide kinderen hier ten huize eten goed zij het soms met lange tanden. Mijn man is er net iets pertinenter in dan ik, maar Dominic en Chloé moeten absoluut niet alles opeten wat ik op hun bord schep. Omdat ik als moeder niet wil dat ze dood gaan van de honger, schep ik wel eens te veel op en daar ben ik me van bewust. Ze eten dus wat ze kunnen en blijft er wat liggen, blijft er wat liggen. Zolang ik niet het gevoel krijg dat ze maar wat zitten te klieren, maak ik me er niet druk in. Want dat is voor mij een belangrijke reden om het eet-je-bord-principe niét toe te passen. Misschien zelfs belangrijker dan het feit dat je je kind er mogelijk mee vet mest – eten is voor mij niet zo van belang dat ik energie ga verspillen met ze te doen eten tot het laatste spruitje. Ik heb in dezer geen zin in een strijd met mijn kinderen; er komen vast wel oorlogen genoeg in de toekomst.
Q: Hoe sta jij tegen over deze kwestie? Deel je mening in de reacties.