Constipatie tijdens de zwangerschap

Twee dagen al krijgen jullie onverkwikkelijke onderwerpen van me – we kunnen even goed vandaag er mee door gaan. Deze post is speciaal voor Valérie en Britt, twee Facebookies die beiden in verwachting zijn van hun eerste kindje. En voor Valérie van Moms&More. En voor Romina van BigCityLife.

Dames, zwanger zijn is als medicijnen innemen. Zelfs het meest veilige medicament kan bijwerkingen hebben en de ene patiënt is beter bestand tegen deze bijwerkingen dan de andere. Als zwangere kan je spuugmisselijk zijn, beenkrampen en maagzuuraanvallen krijgen en last krijgen van winderigheid. Lage rugpijnen, bacteriële schimmelinfecties ‘down under’, blaasontstekingen en gezwollen voeten – zwanger zijn is niét altijd de roze wolk en de regenboog schijtende eenhoorn.

Hoewel mijn tweede zwangerschap in feite ‘zwaarder’ dragen leek als de eerste, was ik één van die drie op tien vrouwen die geen seconde last had van ochtendmisselijkheid. Gezwollen enkels en voeten –  ik deed daar niet aan. Ik ging dan ook niet overmatig verzwaren en ik leidde geen sedentair zwangerschapsleven.

Voor de rest kéek ik nog maar naar een glas water en ik kreeg het maagzuur. ’s Nachts werd ik krijsend wakker van de kuitkrampen en halverwege de eerste zwangerschap schoot er s iets in mijne lage rug, waar ik zes weken mee sukkelde. 

En ik had last van constipatie. Elke zwangerschap slechts één keer – maar deze twee keer was genoeg om er een levenslang trauma aan over te houden.

Alle nevenwerkingen van zo’n zwangerschap is het gevolg van de veranderende hormoonhuishouding van je lichaam – en constipatie is vaak ook een bolle babykop, ondersteboven op je darmen. 

Let me explain something to you, Valérie x 2, Romina en Britt, dan hebben we t ongemakkelijkste deel meteen achter de rug.

Ik ben een mens van vaste gewoontes. Deze vaste gewoontes vormen de basis van mijn psychische leven. Ik M O E T éénmaal en meestal slechts éénmaal naar de Grote WC – zodra ik uit de bedsponde kom, is t moment daar en zegt mijn lichaam door omstandigheden dat het niet ’s ochtend wil, dan rook ik een sigaretje en zet een grote pot straffe koffie om toch t laatste woord te krijgen.

Nu, tijdens beide zwangerschappen was dit niet anders. Af en toe rookte ik af en toe één halfje en dronk ik een half bakske troost en t ging als t fluitje van een cent. Behalve twee keer.

Een tiental dagen voor Dominic zich aandiende, wilde het niet meer – en dat ging dagen door. Eerst is er de berusting, ‘morgen komt er nog een dag’. Dan wordt het twee nulkommanuldagen en wordt het pijnlijk, lastig en een aanslag op je zelfbeeld. Je geraakt in paniek – en grijpt naar de dadels, de vijgen, de lepels olijfolie. Om een lang verhaal kort te maken – uiteindelijk zond ik mijn bezorgde echtgenoot naar de apotheek voor een laxeermiddel. 

Ik ga hier niet in details treden, mijn beste Bolle Buikjes, maar ik wens zelfs mijn grootste vijand zo’n laxeerprocedure niet toe. Ik herinner me de intense opluchting achteraf en de rest heb ik verdrongen.

Bij Chloé Grace, die niet zo’n grote baby was als haar broer, overkwam het me op vakantie. We zaten gezellig aan het Italiaanse Gardameer en ik was verstopt. De lange heenreis was hier niet vreemd aan en t feit dat het met een dikke buik geen sinecure was te balanceren op een veel te lage stacaravantoilet ook niet. 

Soit, hier hield ik t wat langer vol dan een paar dagen. Actually, pas na vier nachten afzien waggelde ik naar de hulppost, waar een Italiaanse dokter met een diploma uit de sjiekenbak me de raad gaf te joggen. Hoogzwanger en met temperaturen van boven de dertig graden, en ik moest gaan joggen! Dan maar zelfmedicatie. Ik sloeg als een gek aan t dadels eten.

Uiteindelijk deed het zo’n pijn dat ik nie meer kon zitten, laat staan gaan wandelen. Het Italiaanse ziekenhuis in de buurt gaf me eerst Latulac – een soortement olie om op te lepelen, maar dat helpt niet, al geprobeerd bij Dominic. Een tweede keer kreeg ik wat anders ( k geloof een soort zetpillen ), maar ook dat werd niks. Pas bij de derde keer wilden ze me een laxeermiddel geven – en dan nog waren ze erg zuinig. Dat potje liet ik niet meer los tot in de caravan.

Ik stuurde David wandelen met Dominic, want geloof me, Ladies, hier wil je geen gezelschap bij. 

De Italiaanse meuk, duidelijk van een andere kwaliteit dan de Belgische variant, hield het tot het laatste moment spannend.  En toen deed het zijne magic en ik heb God aangeroepen, zelfs als weet ik dat die mens niet bestaat. Daarna at ik me ziek aan sinaasappels, vijgen en dadels eten om geen herhaling te krijgen. Van sinas kreeg ik t zuur – maar dat gaf niet .

Moraal van t verhaal – wacht niet te lang met zulke zwangerschapsongemakken om je tot je huisarts te wenden. Ik denk dat ik te laks was wat dat betrof en dat het vast ‘easier’ op te lossen valt dan in alle eenzaamheid kermend over de bodem van een stacaravan te moeten kruipen en u te liggen bevuilen gelijk een kind. 

  
Een zwangerschap is gewoonweg prachtig. Je krijgt er een mooie huid van, glanzende haren en iedereen staat voor je op in de bus. Het I S een roze wolk, t kleurrijke eenhoorntje en vooral een supertoffe tijd, waarin je je geliefd voelt.

Geniet ervan, meiden – want negen maanden zijn zo om en dan komt het echte werk.

Met vriendelijke groeten – een ouderdomsdeken. 

Van welke zwangerschapskwaaltjes heb jij of had jij last? Hoe ging je hiermee om? Tot ziens !